Έχουν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από τα Χριστούγεννα του 2003. Τέτοιες μέρες ήταν που ο Ευάγγελος Βενιζέλος έταζε γήπεδα στο Γουδί λίγους μόλις μήνες πριν τις εκλογές. Το κόλπο τότε δεν έπιασε, αλλά σήμερα, εν έτει 2008, παρακολουθούμε μία ακόμα απροκάλυπτη ανάμιξη της πολιτικής στο μεγάλο θέμα του Παναθηναϊκού.
Το σίριαλ που έχει ξεκινήσει τις τελευταίες εβδομάδες με την απόφαση της προσωρινής αναστολής των έργων στον Βοτανικό, ξεπερνάει κάθε φαντασία. Και αφήνει γυμνούς και έκθετους εκείνους πους πολιτικούς που -δήθεν από οικολογική ευαισθησία - έχουν εμπλακεί ξεκάθαρα και χωρίς το παραμικρό ίχνος ντροπής, σε αντιπαραθέσεις οικονομικής και επιχειρηματικής φύσης.
Υποτίθεται ότι την προσφυγή την έκαναν «κάτοικοι της περιοχής», υποτίθεται ότι ο πολιτικός φορέας που τους καλύπτει είναι μία δημοτική παράταξη (η «Ανοιχτή Πόλη») υποτίθεται το ένα, υποτίθεται το άλλο, αλλά όταν τα πράγματα σκουραίνουν, αντί για τους «κατοίκους» (δεν έχουν καμία σχέση με την περιοχή), βγαίνει και μιλάει ένα Κόμμα που συμμετέχει στο Κοινοβούλιο. Αυτή η εξέλιξη, δείχνει από μόνη της πολλά. Με κυριότερο ότι η συγκεκριμένη παράταξη έχει πάρει «εργολαβία» την πολιτική κάλυψη των σαμποτέρ.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η λεγόμενη «ανανεωτική αριστερά» σαμποτάρει ενσυνείδητα και εσκεμμένα, έργα που έχουν να κάνουν με την παραγωγή και την ανάπτυξη. Σε όσους ασχολούνται έστω και λίγο με την πολιτική (την κανονική και όχι εκείνη των τηλεοπτικών παραθύρων) είναι γνωστό ότι ο Συνασπισμός μαζί με μία πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ (τη λεγόμενη «αριστερή») έχει πρωτοστατήσει με τον πλέον αντιδραστικό και αντι-εργατικό τρόπο σε όλες τις πρωτοβουλίες, οικονομικής οπισθοδρόμησης αποβιομηχάνισης, κλεισίματος βιώσιμων επιχειρήσεων που έχουν σημειωθεί στην Ελλάδα.
Πάντοτε με πρόσχημα την «προστασία του περιβάλλοντος», συρρικνώνουν οικονομικά όλες τις ευαίσθητες περιοχές της χώρας και στέλνουν μαζικά τον κόσμο στα ταμεία της ανεργίας. Αυτά βέβαια, είναι ψιλά γράμματα που δε θα σας τα πουν οι υμνητές του Τσίπρα και του Αλαβάνου στα δελτία ειδήσεων. Είναι όμως η πατροπαράδοτη τακτική τους.
Τώρα όμως πραγματικά ξέφυγαν. Χάσανε τον έλεγχο. Τους είπανε οι επικοινωνιολόγοι τους να ρίξουν το βάρος στο γήπεδο του Παναθηναϊκού για να ξεχάσει ο κόσμος το χάιδεμα των κουκουλοφόρων, και πραγματικά τα έχουν κάνει μαντάρα. Κάθε τρεις και λίγο βγαίνουν στα κανάλια και απαντάνε στον Παναθηναϊκό και στον Βωβό. Παίζοντας ΞΕΚΑΘΑΡΑ και ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ επιχειρηματικά παιχνίδια. Αποκαλύπτοντας και στον πλέον αδαή για ποιο λόγο τους χρησιμοποιούν τόσα χρόνια συγκεκριμένες κυβερνήσεις ως αιχμή του δόρατος σε κάθε προσπάθεια οικονομικής οπισθοδρόμησης.
Τους πιάσανε λοιπόν οι οικολογικές τους ευαισθησίες. Τους πιάσανε σε τέτοιο βαθμό που βάφτισαν «δημοκρατία» την απαίτησή τους να μην εφαρμοστεί ο νόμος που ψήφισε η Βουλή πριν από δυόμισι χρόνια. Αυτή προφανώς είναι η δημοκρατία του Τσίπρα και του Αλαβάνου. Η δημοκρατία της κουκούλας και της καταπάτησης των νόμων. Που ως μοναδική της αρχή αναγνωρίζει το χάιδεμα από τις στημένες συνεντεύξεις των «βολικών» δημοσιογράφων και της προβολής από τον Λαζόπουλο και τα υπόλοιπα «αντιστασιακά» εργαλεία του καθεστώτος. Καλός νόμος είναι μόνο ο νόμος που γουστάρει ο Τσίπρας.
Για να μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και αφού ο Συνασπισμός επέλεξε να σηκώσει στις πλάτες του το φορτίο του σαμποτάζ στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, η στήλη σήμερα έχει να θέσει ένα ερώτημα. Ρωτάμε λοιπόν να μας απαντήσουν επίσημα ποια είναι η θέση του μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού, κυρίου Σπύρου Λυκούδη. Για όλους εμάς, τους απλούς πολίτες τούτης της χώρας, έχει μεγάλη σημασία η άποψη ενός ανθρώπου που συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της πολιτικής γραμμής της κοινοβουλευτικής αυτής παράταξης. Συμφωνεί με τις πρωτοβουλίες Τσίπρα, Καραμάνου και λοιπών «ευαίσθητων οικολόγων»; Ή διαφωνεί; Δεν μπορεί, εκεί στις συνεδριάσεις της πολιτικής Γραμματείας, όλο και κάτι θα λένε. Δεν μπορεί να συζητάνε μόνο για τον Μάη του '68 και την Ιστορία της Τέχνης.
Έχει σημασία το σημερινό ερώτημα. Αφενός γιατί ο κύριος Λυκούδης είναι ένα σημαντικό στέλεχος του Συνασπισμού και βρίσκεται «κοντά» στην ηγεσία του κόμματος, και αφετέρου επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος πριν από μερικά χρόνια ως νομαρχιακός σύμβουλος με την παράταξη που στήριζε ο ΣΥΝ, ψήφισε «υπέρ» τόσο για την κατασκευή του Mall στο Μαρούσι όσο και σε άλλες υποθέσεις που αφορούσαν κτίρια του Βωβού στην περιοχή.
Όταν μάλιστα έγινε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Δημαρχείο Αμαρουσίου, βγήκε ο δήμαρχος Π. Τζανίκος και τους θύμισε ότι ο νομαρχιακός σύμβουλος και υποψήφιος νομάρχης του ΣΥΝ, Σπύρος Λυκούδης, ψήφισε υπέρ του μελλοντικού μεγαθηρίου. Περιττό να σας πούμε ότι ανάμεσα στους συγκεντρωμένους που... διαμαρτύρονταν ήταν και στελέχη του Συνασπισμού. Είπαμε, η συνέπεια τρέχει στις φλέβες τους.
Δύο περιπτώσεις υπάρχουν λοιπόν. Ή τότε δεν ήταν οικολόγος (αν και έχουν φοβερές αρκούδες τα Βόρεια Προάστια) ή είναι και σήμερα υπέρ του γηπέδου. Περιμένουμε με αγωνία την άποψή του. Και πραγματικά θα θέλαμε μια απάντηση. Και αν δε θέλει να πει για το γήπεδο, ας μας κάνει μια ανάλυση για τις οικολογικές επιπτώσεις των ορυχείων στα νησιά των Κυκλάδων. Δεν μπορεί… κάτι θα έχει πάρει το αυτί του.
Ακόμα και αν απάντηση δεν έρθει ποτέ (πράγμα που είναι και το πιθανότερο), η ιστορία του κυρίου Λυκούδη και η προφανής επιλεκτική του ευαισθησία, είναι από μόνη της ένα γεγονός που αποδεικνύει πολλά, τόσο για τα κίνητρα όσο και για τις προθέσεις της συγκεκριμένης παράταξης.
ΥΓ. Ότι τρομάζει (το γήπεδο) πάντως, τρομάζει. Το σωστό να λέγεται.
Ζ.Α.Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου