Το 2008 οδεύει προς το τέλος του και τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, συνηθίζονται οι πάσης φύσεως ανασκοπήσεις. Για τη χρονιά που πέρασε τι να πει κανείς; Όσοι έζησαν τα όσα έγιναν αλλά κυρίως όσοι έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν, συμφωνούν σε ένα πράγμα. Ότι ήταν μια χρονιά που θα μείνει στην ιστορία.
Για πολλούς λόγους. Ήταν ένας χρόνος - σταθμός. Κάποτε, όταν περάσουν τα χρόνια, όταν μπορούμε να δούμε τα γεγονότα από μία χρονική απόσταση, ίσως να βρούμε όλοι την τόλμη να μιλήσουμε και να καταγράψουμε αυτά που ζήσαμε. Όχι όμως ακόμα. είναι όλα πολύ "φρέσκα" και πολύ φορτισμένα για να περιγραφούν αντικειμενικά και ξεκάθαρα. Κάποια άλλη στιγμή. Όταν θα υπάρχει καθαρό μυαλό, διάθεση και χρόνος. Χρόνος όσος απαιτείται για τη συγγραφή ενός ολόκληρου βιβλίου που να αφηγείται αυτά που έγιναν στην εκατονταετία του Παναθηναϊκού και τον τρόπο με τον οποίο του απαγόρεψαν να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα.
Εν πάσει περιπτώσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κλείσαμε έναν αιώνα ζωής. Και έμελλε να είναι ακριβώς σε αυτήν την ιστορική επέτειο, που ο Παναθηναϊκός θα ζούσε ορισμένες από τις πιο «περίεργες» ημέρες της ύπαρξής του. Ο Παναθηναϊκός είναι η πιο «κεντρική» και αναμφίβολα η πιο «δύσκολη» ομάδα στη χώρα. Από πολλές απόψεις. Και αυτό είναι ένα γεγονός που ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό αυτά που ζήσαμε.
Είναι πολύ μεγάλος σύλλογος και εκπροσωπεί σπουδαίες αρχές που ούτε διαπραγματεύονται ούτε είναι δυνατόν αν γίνουν αντικείμενο συνδιαλλαγής και αγοραπωλησίας ούτε μπορούν να μπουν στη λογική του λαϊκισμού και της φτηνής συνθηματολογίας. Ο Παναθηναϊκός αποτελεί ένα τεράστιο μέγεθος, που γιγαντώνει όποιον αναμιχθεί μαζί του. Γι' αυτό και βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο συζητήσεων, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων.
Αυτά όμως δεν είναι της παρούσης. Η πορεία του Παναθηναϊκού συνεχίζεται και η ιστορία θα συνεχίσει να καταγράφει. Τα Πρωταθλήματα, τα Κύπελλα και οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις συνεχίζονται και το πεδίο της δόξας είναι εκεί και μας περιμένει. Πάντοτε μέσα στο γήπεδο, εκεί που ξέρει να αγωνίζεται, να επικρατεί ή να χάνει ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα που εδώ και 100 χρόνια έχει γίνει ο εκφραστής της σοβαρότητας στο χώρο του αθλητισμού και ο θεματοφύλακας κάποιων αξιών οι οποίες τείνουν να χαθούν στην εποχή της βαρβαρότητας που μας επέβαλαν να ζήσουμε. Αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνάει ούτε να το αγνοεί κανείς.
Ζ.Α.Μ
Στη σφαίρα του υπερφυσικού και ανεξήγητου ανήκει το γεγονός της παράλληλης εκατονταετίας μιάς άλλης δύσκολης ομάδας στην Ιταλία αυτή τη φορά.Της Ιντερ(Ιnternazionale) Μιλάνου που δημιουργήθηκε πριν ακριβώς εκατό χρόνια με πρώτο πρόεδρο τον Έλληνα μετανάστη Τζιάνι Παραμιτιότι(Ιωάννης Παραμιθιώτης) και η οποία απέστειλε συστημένα megawatt απογοήτευσης (σε όλους εκείνους που περίμεναν τον διασυρμό και την ταπεινωσή μας),με το εκκωφαντικό 0-1 του ΠΑΟ.
Μία ομάδα που όπως και ο Παναθηναϊκός δεν παίζει το σύστημα των τραπεζιτών,δηλαδή το 3-6-3(δανείζομαι με 3,δανείζω με 6,πηγαίνω στις 3 για τέννις),αλλά
όπως και ο ΠΑΟ φυσικά ,με έντεκα παίκτες σε "ανοικτά" γήπεδα βρεξει χιονίσει.
fotjou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου