Έβλεπα τον αγώνα του σωματείου με σήμα το κεφάλι © με την Ξάνθη και μπορούσα να νιώσω από τις 42' ίντσες τον ηλεκτρισμό που υπήρχε στον αέρα του Καραϊσκάκη, να διαπερνά την οθόνη και να διοχετεύει την αρνητική ενέργεια στο σαλόνι μου ρίχνοντας με σε μελαγχολία για την απόσυρση από την ενεργό δράση του Γερμανάκου. Απαρηγόρητος λοιπόν έμεινα αποσβολωμένος στην θέση μου να παρακολουθώ την τελευταία παράσταση, το κλείσιμο της αυλαίας, το αντίο ενός πραγματικού πολεμιστή.
Όταν τελείωσε ο αγώνας η κατάθλιψη και η νοσταλγία πήραν τη θέση της μελαγχολίας. Πάει μας τελείωσε και αυτός είπα με πνιχτή φωνή. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για αυτόν. Όπως ήρθε και στους άλλους άξιους ήρωες της αναγέννησης του Ελληνικού πρωταθλήματος. Από τον Παπουτσέλη και τον Κασναφέρη έως τον Παπαδάκο και τον διαιτητή με τις γλαδιόλες Νίκου έως σήμερα με την αποχώρηση του Γερμανάκου. Ωραίες αναμνήσεις μα πάνω από όλα αγνές εποχές... Τότε που αυτοί και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες που δεν αναφέρονται εδώ για λόγους οικονομίας, μεγαλουργούσαν ανά τα γήπεδα της Ελλάδας. Αλλά δυστυχώς έπρεπε να φτάσουμε στο έτος 2008 για να αρχίζει να αναγνωρίζεται το μεγαλείο και η προσφορά τους ή και ακόμα η ίδια τους η ύπαρξη την οποία αγνοούσαν επιδεικτικά οι κήρυκες των αρχών της «επένδυσης» και οι «σκεπτόμενοι αγνοί οπαδοί» προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η φαντασία μας καλπάζει και βρίσκει δικαιολογίες για να καλύψει τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού...
Τουλάχιστον ο Γερμανάκος ήταν τυχερός στο αντίο του, σε αντίθεση με τους συναδέλφους του. Τεράστιο, πομπώδες, εκκωφαντικό, πρωτοσέλιδο, ονειρικό, μα πάνω από όλα στο «άγιο» έδαφος του Καραϊσκάκη και κάτω από το βλέμμα του προέδρου επενδυτή ©, των μελών αλλά και όσων ανακάλυψαν την ύπαρξη του και τα έργα του πρόσφατα. Είχε το αντίο που του άξιζε και σίγουρα παράπονο δεν θα έχει κανένα, καθώς αυτή η εμπειρία είναι η απόλυτη τιμή που μπορεί να δοθεί σε έναν ηρώα της διαιτησίας. Σίγουρα οι συνάδελφοι του που αποχαιρέτησαν πριν από αυτόν θα ένιωθαν ζήλια την στιγμή που έμπαινε στο χορτάρι για να σφυρίξει τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του και να έχει στο πλάι του ριγέ ερυθρόλευκες φανέλες, σιγοτραγουδώντας αποσπάσματα στοίχων του my way του Σινάτρα: «and now the end is near/and so i face the final curtain..../ Regrets, I've had a few/ But then again, too few to mention/ I did, what I had to do/ And saw it through with out exemption/ I planned each chartered course/ Each careful step along the highway/ And more, much more than this/ I did it my way.
Σκεπτόμενος τα παραπάνω ένα χαμόγελο ανακούφισης ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου. Δεν θα χρειαστεί να περάσω χρόνια ψυχοθεραπείας, όπως με τον διαιτητή με τις γλαδιόλες Νίκου, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Ανακαλύφθηκε η ύπαρξη του και πλέον μπορώ άφοβα να ξετυλίγω το κουβάρι των αναμνήσεων χωρίς να φοβάμαι ότι κάτι πάει στραβά με το κεφάλι μου...
ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου