Το βράδυ της Τετάρτης, μετά το παιχνίδι, το έριξα στο ποτό για να πνίξω την ντροπή μου. Ούτε το τηλέφωνο δε σήκωνα. Μεγάλη ξεφτίλα, ρε παιδιά. Διαλύθηκε το ηθικό του κόσμου. Όπου και να γυρνούσα το βλέμμα, έβλεπα σκυθρωπά πρόσωπα. Πρέπει να ήταν Παναθηναϊκοί.
Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις δε μετράει το αποτέλεσμα. Τι να την κάνω εγώ τη νίκη επί της Ίντερ και μάλιστα μέσα στο «Μεάτσα», άμα δεν έχω όραμα; Ρε δώστε όραμα και πάρτε την ψυχή του κόσμου, λέμε. Βάλε μισό κιλό όραμα, μάστορα. Τι να πανηγυρίσω που κερδίσαμε χωρίς το όραμα της επιθετικότητας; Με τη μιζέρια του παρελθόντος θα τη βγάλουμε πάλι;
Με τα τρία σέντερ - μπακ, με το τσούκου-τσούκου μπολ, με τον Βύντρα και τον Σαριέγκι θα γιορτάσουμε τα 100 μας χρόνια; Με τον Γκούμα που κανονικά θα έπρεπε να του κόψουν την μπάλα ή με τον Γκαλίνοβιτς που «έχει αποδειχθεί ότι δεν κάνει» Ή μήπως με τα λαχεία του Βέλιτς. Μόνο η λαχανί φανέλα έλειπε για να δέσει το γλύκισμα.
Καλά που υπήρχε και ο αγαπητός Βαγγέλης να μου συμπαρασταθεί. Μιλάμε τώρα για μεγάλο δράμα. Η ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής θα έμοιαζε με αποκριάτικο γλέντι μπροστά στις στιγμές που παρακολουθήσαμε στο συνδρομητικό κανάλι. Πού να είναι άραγε εκείνες οι ωραίες βραδιές που ανοίγανε σαμπάνιες στο στούντιο όταν ο ΟΣΦΠ κατανικούσε το μεγαθήριο της Λάτσιο; Πού είναι αυτά τα ωραία χρόνια; Μάλλον θα φταίει το γεγονός ότι ο τερματοφύλακας της Ίντερ δεν έχει κλείσει ακόμα τα 43 του χρόνια.
Δεν άκουσα και την ανάλυση του μικρού Αντώνη. Ομολογώ ότι αυτό το έχασα και αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό. Δεν έμαθα αν υπολόγισε πόσα παιδάκια έγιναν Παναθηναϊκοί χτες το βράδυ. Γιατί την τελευταία φορά που έλεγε τέτοια, ήταν μετά τη δοξασμένη τεσσάρα του Ολυμπιακού στο «Μπερναμπέου». Τότε που έμπλεος ολυμπιακής υπερηφάνειας, μας πληροφορούσε ότι γέμισαν τα μαιευτήρια με νεογέννητα μέλη, την ώρα που ο Σέζαρ παραβίαζε με καλαμιά την εστία των αντιπάλων.
Ήταν ωραίο το παιχνίδι στο «Μεάτσα». Από εκείνα που σε κάνουν να αισθάνεσαι τυχερός που υποστηρίζεις αυτήν την ομάδα. Και πάνω απ’ όλα, ήταν ένα παιχνίδι που αποδεικνύει το πανάρχαιο ρητό περί ηθικής της μπάλας. Είναι άτιμο πράγμα το ποδόσφαιρο και μπορεί να ξεφτιλίσει κόσμο και κοσμάκη. Μπορεί να βγάλει στη σέντρα όλους τους κομπλεξικούς, τους στημένους, τους εμπαθείς και τους άσχετους.
Από σήμερα είναι δεδομένο ότι θα αρχίσουν οι συγγνώμες, οι μουλωχτές δικαιολογίες και τα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Οι κότες και οι ανίκανοι δεν έχουν άλλον τρόπο να συμπεριφερθούν. Ήταν μεγάλο το ξεβράκωμα. Και τα οπίσθιά τους εκτός από ακάλυπτα, είναι και ιδιαζόντως αποκρουστικά. Όλοι μα όλοι οι ποδοσφαιριστές που έχουν μπει στο στόχαστρο από τα βαποράκια του διχασμού, είναι εκείνοι που έχουν πάρει τον Παναθηναϊκό από το χεράκι και τον οδηγούν στην πρόκριση. Και ο πόνος είναι βαρύς, βαθύς κι αβάσταχτος.
Το καλοκαίρι γράφαμε ότι η φετινή χρονιά θα είναι η χρονιά που θα καταλάβει και ο πλέον αφελής τι παιζόταν τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Πλέον, πρέπει να έχεις IQ βλίτου για να μην το αντιλαμβάνεσαι. Η ίδια ομάδα που πέρυσι δήθεν «αργοπέθαινε», οι ίδιοι «λίγοι» ποδοσφαιριστές, το ίδιο «μέτριο» υλικό που και καλά ήθελε ένα σκασμό εκατομμύρια για να μην υποβιβαστεί, πέτυχε έναν από τους μεγαλύτερους θριάμβους της ιστορίας μας. Μία νίκη που, κατά την προσωπική μου άποψη, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον άθλο του Αμστερνταμ.
Θα μπορούσε κάλλιστα ο Τεν Κάτε να βάλει τον Μάτος στη θέση του Σίλβα και τον Ίβανσιτς στη θέση του Γκάμπριελ, χωρίς να αλλάξουν πολλά πράγματα. Εντάξει, για να μην είμαστε ιερόσυλοι, ο Ζιλμπέρτο είναι άλλη κλάση και άλλη προσωπικότητα αλλά και πάλι. Δε δικαιολογείται με τίποτα - ούτε καν με την παρουσία του μεγάλου Βραζιλιάνου - η λογική του παραλόγου στην οποία μας επιβάλανε να ζήσουμε τόσα χρόνια. Δεν μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να οδηγεί σε θρίαμβο επί της Ίντερ, μία ομάδα που μας λέγανε ότι έχει υλικό Β' Εθνικής.
Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος; Θέλετε να πούμε αλήθειες επιτέλους; Απλά, ο Παναθηναϊκός δεν έχει στο εσωτερικό του εκείνο το τέρας που του είχε φυτέψει το κύκλωμα του Σωκράτη για να κάνει τη δουλειά του. Καθαρά λόγια. Κάποιοι λένε ότι τη διαφορά την κάνει ο Τεν Κάτε. Είναι οι ίδιοι οι πρωτομάστορες του διχασμού. Το κάνουν γιατί ο Ολλανδός είναι το τελευταίο τους αποκούμπι. Μόνο από εκεί μπορούν να κρατηθούν, μόνο πίσω από τον Τεν Κάτε μπορούν να κρυφτούν πριν τους πάρουν χαμπάρι και οι πέτρες.
Ο Τεν Κάτε είναι ένας ικανότατος άνθρωπος και ένας προπονητής που έχει αποδείξει ότι «το ψάχνει». Λάθη έχει κάνει και αυτός όπως όλοι μας, αλλά έχει και ένα μεγάλο πλεονέκτημα που δεν είχε κανένας από τους προκατόχους του. Έχει την πολυτέλεια να δουλέψει χωρίς εσωτερικά μέτωπα, χωρίς στημένες κραυγές, χωρίς να έχει απέναντί του μια στρατιά που θα επιχειρεί να τον εξοντώσει αθλητικά και ηθικά. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.
Αν ο Τεν Κάτε ήταν πέρυσι, θα τον είχαν εξευτελίσει από τον Σεπτέμβριο. Οι ίδιοι ακριβώς που σήμερα τον γλείφουν επειδή είναι μεγάλες κότες να παραδεχτούν ότι έκραζαν τους ποδοσφαιριστές με στόχο να τους διαλύσουν ψυχολογικά. ʼλλες χρονιές, τον Ολλανδό θα τον είχαν τελειώσει από την πρώτη ήττα. Τους χρωστάμε όμως και ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Δύσκολα φανταζόμουν ότι θα φρόντιζαν να αποδείξουν τόσο αβίαστα και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα το πόσο στημένοι είναι.
Η φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού έχει τρομερές δυνατότητες να πετύχει τους στόχους της. Ακριβώς επειδή δεν κουβαλάει τα βαρίδια του διχασμού και δεν είναι αναγκασμένη να πολεμάει κόντρα σε εσωτερικούς εχθρούς. Αγωνιστικά, παικτικά και προπονητικά, ίσως στο παρελθόν να υπήρχαν και άλλες άξιες ομάδες οι οποίες δεν πέτυχαν τίποτα. Είχαν την ατυχία να πέσουν στα χρόνια που μαινόταν ο εμφύλιος.
Και φυσικά, από σήμερα περιμένω τις αναλύσεις, Πώς καταφέραμε να μη φάμε γκολ χωρίς να έχουμε Κυργιάκο; Πώς κάναμε δύο «διπλά» χωρίς την αδικοχαμένη γενιά της Ριζούπολης; Πώς θα γίνει να διώξουμε τον «Μητσοτάκη της άμυνας». Και φυσικά τι θα γίνει με την άμυνα - ανέκδοτο και με τον εξοδούχο του Μεσολογγίου από την Κροατία; Φαντάζομαι ότι σύντομα θα μας απαντήσουν οι ειδήμονες.
Αν και εδώ που τα λέμε, ρε παιδιά, με τέτοιους παίκτες πώς να κάνουν τη διαφορά 25 εκατομμύρια; Σοβαρά και χωρίς πλάκα. Αφού γουστάρετε να μιλάμε με αριθμούς, αφού έχουνε μπολιάσει τον κόσμο με την ηλίθια και άμπαλη λογική, του «ξοδεύω άρα υπάρχω», να το πάμε κι εμείς έτσι. Και να πούμε ότι για να πάρεις παίκτες που θα μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά στον Παναθηναϊκό του Βύντρα, του Σαριέγκι, του Σιμάο και του Γκαλίνοβιτς, πρέπει να στάξεις από 80 χαρτιά και πάνω. Αλλιώς θα τρώνε πάγκο.
Και δε θα φταίει κανένας Τεν Κάτε και κανένας Αντωνίου. Θα φταίνε όλοι εκείνοι που πήγαν σώνει και καλά να βγάλουν άχρηστους ποδοσφαιριστές που οι εγχώριοι αντίπαλοί μας δεν δει έχουν ούτε στο όνειρό τους, με μοναδικό στόχο να καταφέρουν να βουτήξουν για λίγο το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι. Και όποιος γουστάρει. Όποιος δε γουστάρει, τα παράπονά του στον Σαριέγκι που - ω του θαύματος!- εξακολουθεί να φοράει τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
ΥΓ.1 Είναι κάτι τέτοιες ημέρες χαράς και υπερηφάνειας που ο καθένας ο οποίος θέλει να αυτο-αποκαλείται «Παναθηναϊκός» και να το παίζει «διαμορφωτής», δείχνει το ποιόν του. Είναι οι στιγμές που πέφτουν οι μάσκες. Ύστερα από κάτι τέτοιους θριάμβους φαίνεται πόσο αδίστακτοι και συμπλεγματικοί είναι όσοι ζούσαν τόσα χρόνια από τη διχόνοια. Και τι μεγαλύτερη ξεφτίλα από το να προσπαθείς να απαξιώσεις ιστορικούς θριάμβους που μεγάλωσαν γενιές οπαδών; Μπας και μπορέσεις (έστω και για μία στιγμή) να φτιασιδώσεις τις ενοχές σου και να νιώσεις καλύτερα για τα κατά συρροήν εγκλήματα που διέπραξες συνειδητά εις βάρος του Παναθηναϊκού;
ΥΓ.2 Εκτός από τους αφελείς εκτός από τους στημένους, υπάρχουν και οι παραδοσιακοί ανόητοι. Σαν κι εκείνον που την Πέμπτη το μεσημέρι συνέχιζε με πείσμα να κράζει τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού, λέγοντας ότι «έκαναν το παιχνίδι της ζωής τους, άρα είναι μικρών δυνατοτήτων». Σε αυτό το άτομο, αξίζουν μόνο οι θερμές μας ευχές: «Περαστικά, κύριε πρώην...».
Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις δε μετράει το αποτέλεσμα. Τι να την κάνω εγώ τη νίκη επί της Ίντερ και μάλιστα μέσα στο «Μεάτσα», άμα δεν έχω όραμα; Ρε δώστε όραμα και πάρτε την ψυχή του κόσμου, λέμε. Βάλε μισό κιλό όραμα, μάστορα. Τι να πανηγυρίσω που κερδίσαμε χωρίς το όραμα της επιθετικότητας; Με τη μιζέρια του παρελθόντος θα τη βγάλουμε πάλι;
Με τα τρία σέντερ - μπακ, με το τσούκου-τσούκου μπολ, με τον Βύντρα και τον Σαριέγκι θα γιορτάσουμε τα 100 μας χρόνια; Με τον Γκούμα που κανονικά θα έπρεπε να του κόψουν την μπάλα ή με τον Γκαλίνοβιτς που «έχει αποδειχθεί ότι δεν κάνει» Ή μήπως με τα λαχεία του Βέλιτς. Μόνο η λαχανί φανέλα έλειπε για να δέσει το γλύκισμα.
Καλά που υπήρχε και ο αγαπητός Βαγγέλης να μου συμπαρασταθεί. Μιλάμε τώρα για μεγάλο δράμα. Η ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής θα έμοιαζε με αποκριάτικο γλέντι μπροστά στις στιγμές που παρακολουθήσαμε στο συνδρομητικό κανάλι. Πού να είναι άραγε εκείνες οι ωραίες βραδιές που ανοίγανε σαμπάνιες στο στούντιο όταν ο ΟΣΦΠ κατανικούσε το μεγαθήριο της Λάτσιο; Πού είναι αυτά τα ωραία χρόνια; Μάλλον θα φταίει το γεγονός ότι ο τερματοφύλακας της Ίντερ δεν έχει κλείσει ακόμα τα 43 του χρόνια.
Δεν άκουσα και την ανάλυση του μικρού Αντώνη. Ομολογώ ότι αυτό το έχασα και αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό. Δεν έμαθα αν υπολόγισε πόσα παιδάκια έγιναν Παναθηναϊκοί χτες το βράδυ. Γιατί την τελευταία φορά που έλεγε τέτοια, ήταν μετά τη δοξασμένη τεσσάρα του Ολυμπιακού στο «Μπερναμπέου». Τότε που έμπλεος ολυμπιακής υπερηφάνειας, μας πληροφορούσε ότι γέμισαν τα μαιευτήρια με νεογέννητα μέλη, την ώρα που ο Σέζαρ παραβίαζε με καλαμιά την εστία των αντιπάλων.
Ήταν ωραίο το παιχνίδι στο «Μεάτσα». Από εκείνα που σε κάνουν να αισθάνεσαι τυχερός που υποστηρίζεις αυτήν την ομάδα. Και πάνω απ’ όλα, ήταν ένα παιχνίδι που αποδεικνύει το πανάρχαιο ρητό περί ηθικής της μπάλας. Είναι άτιμο πράγμα το ποδόσφαιρο και μπορεί να ξεφτιλίσει κόσμο και κοσμάκη. Μπορεί να βγάλει στη σέντρα όλους τους κομπλεξικούς, τους στημένους, τους εμπαθείς και τους άσχετους.
Από σήμερα είναι δεδομένο ότι θα αρχίσουν οι συγγνώμες, οι μουλωχτές δικαιολογίες και τα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Οι κότες και οι ανίκανοι δεν έχουν άλλον τρόπο να συμπεριφερθούν. Ήταν μεγάλο το ξεβράκωμα. Και τα οπίσθιά τους εκτός από ακάλυπτα, είναι και ιδιαζόντως αποκρουστικά. Όλοι μα όλοι οι ποδοσφαιριστές που έχουν μπει στο στόχαστρο από τα βαποράκια του διχασμού, είναι εκείνοι που έχουν πάρει τον Παναθηναϊκό από το χεράκι και τον οδηγούν στην πρόκριση. Και ο πόνος είναι βαρύς, βαθύς κι αβάσταχτος.
Το καλοκαίρι γράφαμε ότι η φετινή χρονιά θα είναι η χρονιά που θα καταλάβει και ο πλέον αφελής τι παιζόταν τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Πλέον, πρέπει να έχεις IQ βλίτου για να μην το αντιλαμβάνεσαι. Η ίδια ομάδα που πέρυσι δήθεν «αργοπέθαινε», οι ίδιοι «λίγοι» ποδοσφαιριστές, το ίδιο «μέτριο» υλικό που και καλά ήθελε ένα σκασμό εκατομμύρια για να μην υποβιβαστεί, πέτυχε έναν από τους μεγαλύτερους θριάμβους της ιστορίας μας. Μία νίκη που, κατά την προσωπική μου άποψη, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον άθλο του Αμστερνταμ.
Θα μπορούσε κάλλιστα ο Τεν Κάτε να βάλει τον Μάτος στη θέση του Σίλβα και τον Ίβανσιτς στη θέση του Γκάμπριελ, χωρίς να αλλάξουν πολλά πράγματα. Εντάξει, για να μην είμαστε ιερόσυλοι, ο Ζιλμπέρτο είναι άλλη κλάση και άλλη προσωπικότητα αλλά και πάλι. Δε δικαιολογείται με τίποτα - ούτε καν με την παρουσία του μεγάλου Βραζιλιάνου - η λογική του παραλόγου στην οποία μας επιβάλανε να ζήσουμε τόσα χρόνια. Δεν μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να οδηγεί σε θρίαμβο επί της Ίντερ, μία ομάδα που μας λέγανε ότι έχει υλικό Β' Εθνικής.
Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος; Θέλετε να πούμε αλήθειες επιτέλους; Απλά, ο Παναθηναϊκός δεν έχει στο εσωτερικό του εκείνο το τέρας που του είχε φυτέψει το κύκλωμα του Σωκράτη για να κάνει τη δουλειά του. Καθαρά λόγια. Κάποιοι λένε ότι τη διαφορά την κάνει ο Τεν Κάτε. Είναι οι ίδιοι οι πρωτομάστορες του διχασμού. Το κάνουν γιατί ο Ολλανδός είναι το τελευταίο τους αποκούμπι. Μόνο από εκεί μπορούν να κρατηθούν, μόνο πίσω από τον Τεν Κάτε μπορούν να κρυφτούν πριν τους πάρουν χαμπάρι και οι πέτρες.
Ο Τεν Κάτε είναι ένας ικανότατος άνθρωπος και ένας προπονητής που έχει αποδείξει ότι «το ψάχνει». Λάθη έχει κάνει και αυτός όπως όλοι μας, αλλά έχει και ένα μεγάλο πλεονέκτημα που δεν είχε κανένας από τους προκατόχους του. Έχει την πολυτέλεια να δουλέψει χωρίς εσωτερικά μέτωπα, χωρίς στημένες κραυγές, χωρίς να έχει απέναντί του μια στρατιά που θα επιχειρεί να τον εξοντώσει αθλητικά και ηθικά. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.
Αν ο Τεν Κάτε ήταν πέρυσι, θα τον είχαν εξευτελίσει από τον Σεπτέμβριο. Οι ίδιοι ακριβώς που σήμερα τον γλείφουν επειδή είναι μεγάλες κότες να παραδεχτούν ότι έκραζαν τους ποδοσφαιριστές με στόχο να τους διαλύσουν ψυχολογικά. ʼλλες χρονιές, τον Ολλανδό θα τον είχαν τελειώσει από την πρώτη ήττα. Τους χρωστάμε όμως και ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Δύσκολα φανταζόμουν ότι θα φρόντιζαν να αποδείξουν τόσο αβίαστα και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα το πόσο στημένοι είναι.
Η φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού έχει τρομερές δυνατότητες να πετύχει τους στόχους της. Ακριβώς επειδή δεν κουβαλάει τα βαρίδια του διχασμού και δεν είναι αναγκασμένη να πολεμάει κόντρα σε εσωτερικούς εχθρούς. Αγωνιστικά, παικτικά και προπονητικά, ίσως στο παρελθόν να υπήρχαν και άλλες άξιες ομάδες οι οποίες δεν πέτυχαν τίποτα. Είχαν την ατυχία να πέσουν στα χρόνια που μαινόταν ο εμφύλιος.
Και φυσικά, από σήμερα περιμένω τις αναλύσεις, Πώς καταφέραμε να μη φάμε γκολ χωρίς να έχουμε Κυργιάκο; Πώς κάναμε δύο «διπλά» χωρίς την αδικοχαμένη γενιά της Ριζούπολης; Πώς θα γίνει να διώξουμε τον «Μητσοτάκη της άμυνας». Και φυσικά τι θα γίνει με την άμυνα - ανέκδοτο και με τον εξοδούχο του Μεσολογγίου από την Κροατία; Φαντάζομαι ότι σύντομα θα μας απαντήσουν οι ειδήμονες.
Αν και εδώ που τα λέμε, ρε παιδιά, με τέτοιους παίκτες πώς να κάνουν τη διαφορά 25 εκατομμύρια; Σοβαρά και χωρίς πλάκα. Αφού γουστάρετε να μιλάμε με αριθμούς, αφού έχουνε μπολιάσει τον κόσμο με την ηλίθια και άμπαλη λογική, του «ξοδεύω άρα υπάρχω», να το πάμε κι εμείς έτσι. Και να πούμε ότι για να πάρεις παίκτες που θα μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά στον Παναθηναϊκό του Βύντρα, του Σαριέγκι, του Σιμάο και του Γκαλίνοβιτς, πρέπει να στάξεις από 80 χαρτιά και πάνω. Αλλιώς θα τρώνε πάγκο.
Και δε θα φταίει κανένας Τεν Κάτε και κανένας Αντωνίου. Θα φταίνε όλοι εκείνοι που πήγαν σώνει και καλά να βγάλουν άχρηστους ποδοσφαιριστές που οι εγχώριοι αντίπαλοί μας δεν δει έχουν ούτε στο όνειρό τους, με μοναδικό στόχο να καταφέρουν να βουτήξουν για λίγο το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι. Και όποιος γουστάρει. Όποιος δε γουστάρει, τα παράπονά του στον Σαριέγκι που - ω του θαύματος!- εξακολουθεί να φοράει τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
ΥΓ.1 Είναι κάτι τέτοιες ημέρες χαράς και υπερηφάνειας που ο καθένας ο οποίος θέλει να αυτο-αποκαλείται «Παναθηναϊκός» και να το παίζει «διαμορφωτής», δείχνει το ποιόν του. Είναι οι στιγμές που πέφτουν οι μάσκες. Ύστερα από κάτι τέτοιους θριάμβους φαίνεται πόσο αδίστακτοι και συμπλεγματικοί είναι όσοι ζούσαν τόσα χρόνια από τη διχόνοια. Και τι μεγαλύτερη ξεφτίλα από το να προσπαθείς να απαξιώσεις ιστορικούς θριάμβους που μεγάλωσαν γενιές οπαδών; Μπας και μπορέσεις (έστω και για μία στιγμή) να φτιασιδώσεις τις ενοχές σου και να νιώσεις καλύτερα για τα κατά συρροήν εγκλήματα που διέπραξες συνειδητά εις βάρος του Παναθηναϊκού;
ΥΓ.2 Εκτός από τους αφελείς εκτός από τους στημένους, υπάρχουν και οι παραδοσιακοί ανόητοι. Σαν κι εκείνον που την Πέμπτη το μεσημέρι συνέχιζε με πείσμα να κράζει τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού, λέγοντας ότι «έκαναν το παιχνίδι της ζωής τους, άρα είναι μικρών δυνατοτήτων». Σε αυτό το άτομο, αξίζουν μόνο οι θερμές μας ευχές: «Περαστικά, κύριε πρώην...».
"ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ"
ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕ ΦΟΡΑ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου