ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ"

Διαβάζουμε και μένουμε άφωνοι(έχουμε δε και κόρες!!!!!!!!!)

The New York Times

"Η Μαριάμ ήταν 11 χρόνων το 2003, όταν οι γονείς της την ανάγκασαν να παντρευτεί έναν τυφλό κληρικό, 41 χρόνων. Τα 1.200 δολάρια που πλήρωσε ο γαμπρός για τη νύφη, βοήθησαν τον ναρκομανή πατέρα της να ξεπληρώσει ένα χρέος του. Η Μαριάμ πήγε να ζήσει με τον νέο σύζυγό της και τη μητέρα του, η οποία, όπως λέει, τη μεταχειριζόταν σαν υπηρέτρια. Αρχισαν να τη χτυπούν επειδή δεν έκανε παιδιά. Μετά δύο χρόνια κακοποίησης, δραπέτευσε και αναζήτησε καταφύγιο σε αστυνομικό τμήμα στην Καμπούλ.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η αφγανική αστυνομία ενδεχομένως θα αντέμειβε τη Μαριάμ για το θάρρος της ρίχνοντάς τη στη φυλακή –τα παραδοσιακά ήθη απαγορεύουν στις γυναίκες να κυκλοφορούν μόνες στο δρόμο– ή θα την επέστρεφαν στον σύζυγό της. Αντί γι’ αυτό, η αστυνομία την έστειλε σ’ ένα άνετο, διώροφο κτίριο σε μια κατοικημένη γειτονιά: ένα καταφύγιο γυναικών, κάτι άγνωστο εδώ πριν από το 2003. Μετά την πτώση των Ταλιμπάν, το 2001, άρχισε να κερδίζει έδαφος η ιδέα των γυναικείων δικαιωμάτων, που εδραιώθηκε στο Σύνταγμα της χώρας και προωθείται από το νεότευκτο υπουργείο Γυναικείων Υποθέσεων και μια μικρή κοινότητα υπερασπιστών των γυναικών.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι βαθιά ριζωμένα σ’ έναν πολιτισμό όπου κυριαρχεί ο νόμος της φυλής.
Ωστόσο, έχει αρχίσει να αλλάζει η ζωή νεαρών γυναικών, όπως η 17χρονη σήμερα Μαριάμ. «Για να το θέσουμε απλά, πρόκειται για μια πατριαρχική κοινωνία», λέει η Μανίζχα Ναντερί, διευθύντρια των Γυναικών του Αφγανιστάν, μιας από τις τέσσερις οργανώσεις που διευθύνουν καταφύγια στη χώρα. «Οι γυναίκες είναι περιουσία των ανδρών. Αυτή είναι η παράδοση».
«Παραδοσιακή» επίλυση
Τα καταφύγια γυναικών έχουν γίνει αντικείμενο κριτικής, καθώς θεωρούνται ξένη παρέμβαση στην αφγανική κοινωνία, όπου τα προβλήματα της οικογένειας και της κοινότητας επιλύονται παραδοσιακά με τη μεσολάβηση των αρχηγών και των συμβουλίων της φυλής. Αλλά οι υπερασπιστές των γυναικών επιμένουν ότι οι λύσεις που δίνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, ευνοούν σχεδόν πάντα τους άνδρες.
Μέχρι να εμφανιστούν τα καταφύγια, μια γυναίκα σ’ έναν κακό γάμο συνήθως δεν είχε πού να στραφεί. Αν στρεφόταν στην οικογένειά της, τα αδέλφια ή ο πατέρας της ενδεχομένως θα τη γύριζαν στον σύζυγό της για να προστατέψουν την τιμή της οικογένειας. Πολλές γυναίκες καταφεύγουν στην αυτοκτονία και ορισμένες μαχαιρώνονται για να βγουν από τη μιζέρια τους, σύμφωνα με τους Αφγανούς και διεθνείς ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η κουλτούρα της σιωπής
«Επικρατεί η κουλτούρα της σιωπής», λέει η Μέρι Ακράμι, διευθύντρια του Κέντρου Ανάπτυξης Δεξιοτήτων των Αφγανών Γυναικών, που άνοιξε το πρώτο καταφύγιο γυναικών στο Αφγανιστάν, πριν από έξι χρόνια. Τα περισσότερα θύματα κακοποίησης, λέει, ντρέπονται πολύ να μιλήσουν για τα προβλήματά τους.
Οι υπερασπιστές των γυναικών επιμένουν ότι δεν προσπαθούν να διαλύσουν οικογένειες, αλλά μάλλον να τις κρατήσουν ενωμένες, με παρεμβάσεις, διαμεσολάβηση και συμβουλές. «Μόνο στις περιπτώσεις που είναι επικίνδυνο για τις γυναίκες να επιστρέψουν στο σπίτι τους, τις βάζουμε στο καταφύγιο», λέει η κ. Ναντερί, η οποία γεννήθηκε στο Αφγανιστάν, αλλά μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και αποφοίτησε από το Hunter College. Αν αποτύχει η μεσολάβηση, λέει η κ. Ναντερί, οι δικηγόροι της οργάνωσης θα ζητήσουν διαζύγιο για λογαριασμό των γυναικών. Η οργάνωση της κ. Ναντερί έχει κάνει ένα επιπλέον βήμα και βοηθά πολλές γυναίκες να βρουν νέο σύζυγο.
Οταν η Μαριάμ έφθασε στο καταφύγιο Αφγανών Γυναικών, το 2007, οι δικηγόροι της οργάνωσης έφεραν την περίπτωσή της ενώπιον οικογενειακού δικαστηρίου. Ο σύζυγός της ζήτησε να επιστρέψει και υποσχέθηκε ότι δεν θα την ξαναχτυπήσει. Η Μαριάμ συναίνεσε. Ωστόσο, πολύ σύντομα το ξύλο ξανάρχισε. Κι η Μαριάμ ξανάφυγε. Η περίπτωσή της τέθηκε αυτή τη φορά ενώπιον ποινικού δικαστηρίου, αφού ο σύζυγός της απειλούσε να τη σκοτώσει.
Στο καταφύγιο υπάρχουν ακόμη χειρότερες περιπτώσεις. Η 17χρονη Νάντια, που μένει εκεί από το 2007, θυμάται ότι προκειμένου να εκδικηθεί για μια διαφωνία που είχε με τον πατέρα της, ο σύζυγός της τής έκοψε τη μύτη κι ένα αυτί ενώ κοιμόταν. Υπεβλήθη σε έξι εγχειρήσεις και χρειάζεται κι άλλες.
Απόπειρα αυτοκτονίας
Ενα άλλο κορίτσι, την Γκουλσούμ, απήγαγε, σε ηλικία 8 ετών, ο πατέρας της, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τη μητέρα της και την ανάγκασε να παντρευτεί τον γιο της ερωμένης του. Ο σύζυγος και η πεθερά της την έδερναν και απειλούσαν να τη σκοτώσουν. Στα 13 σήμερα, η Γκουλσούμ λέει ότι, πριν διαφύγει, προσπάθησε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο.
Οι ακτιβιστές διατείνονται ότι η ανταπόκριση της κυβέρνησης σε τέτοιου είδους περιπτώσεις έχει βελτιωθεί σημαντικά μετά την πτώση των Ταλιμπάν.
Οι δικαστές κρίνουν με ίσους όρους τις γυναίκες, η αστυνομία έχει δημιουργήσει ειδική μονάδα αντιμετώπισης οικογενειακών υποθέσεων. Ωστόσο, ακόμη κι έτσι η προστασία των γυναικών εξακολουθεί να είναι κυρίως θεωρητική ειδικά σε αγροτικές περιοχές, όπου η παράδοση είναι πιο βαθιά και οι γυναίκες έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες και δικαστήρια.
Η Μαριάμ λέει ότι αισθάνεται τυχερή που βρήκε καταφύγιο. Στο ερώτημα τι περιμένει στο μέλλον, απαντά: «Θέλω το διαζύγιό μου και μετά θέλω να σπουδάσω». Παρ’ όλα τα δεινά της Μαριάμ, όμως, η οικογένειά της δεν έχει αλλάξει.
Η μικρότερη αδελφή της παντρεύτηκε πριν από ένα χρόνο, στα 9 της χρόνια, για 400 δολάρια, που βοήθησαν τον πατέρα να ξεπληρώσει ένα ακόμη χρέος του για ναρκωτικά, όπως λέει η Μαριάμ, και η ακόμη μικρότερη αδελφή της, που είναι 6 ετών, θα έχει κατά τα φαινόμενα παρόμοια τύχη."

Σε κάποιο σεμινάριο "διαπολιτισμικής" εκπαίδευσης το οποίο είχα παρακολουθήσει πριν λίγο καιρό ακούστηκε απο έναν Αναπληρωτή Καθηγητή(ιδιαίτερα αξιόλογο χειριστή του λόγου) ενός Ελληνικού Πανεπιστημίου ,η εξής θέση:

"Δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί,υπάρχουν διαφορετικοί πολιτισμοί"

Δύσκολη κουβέντα για να εκστομίζεται σε Ελληνικό(εξ΄ορισμού προσανατολισμένο στον άνθρωπο) ακροατήριο.Πως να δεχτούμε διαφορετικό και όχι κατώτερο έναν πολιτισμό ,που όπως περιγράφει το παραπάνω κείμενο,φέρεται στις κόρες του?Πως μπορεί να ξεριζωθεί η έννοια της σύγκρισης απο τους πολιτισμούς,όταν είναι παρούσα σε κάθε έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης?Και το χειρότερο είναι ότι τεχνηέντως αιωρείται μία άποψη που λέει ότι πρέπει να συγκλίνουμε πρός μετανάστες που προέρχονται και κουβαλούν στο DNA τους τέτοιους "πολιτισμούς"και όχι κατ΄ανάγκη αυτοί προς τον δικό μας.

Ισως γι΄αυτό το ποσοστό των μεταναστών στη χώρα μας να είναι πολύ παραπάνω απο το διεθνές 2%-3%.?Αν αυτές οι ,απ΄όλες τις πλευρές επικίνδυνες,απόψεις δεν αποτελούν τον δρόμο για αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας τότε τι?

Πολλοί θα πουν ότι αυτά ακούγονται ρατσιστικά.Για μένα όλοι αυτοί είναι αδαείς η χαμένοι στη μετάφραση με μπλοκαρισμένο το DNA τους.Γεννηθηκαμε σε μία χώρα που λέγεται Ελλάδα και δεν εννούμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια άλλη χώρα.Ας αναλογισθούμε όλοι σε ποιά κατάσταση έχουν φέρει την Πάτρα μερικές εκατοντάδες Αφγανοί,Νιγηριανοί,Πακιστανοί......

Απλοϊκή προσέγγιση θα πουν κάποιοι άλλοι.Μπορεί.Αλήθεια όμως.Αυτό είναι το ζητούμενο.

Αλλωστε όλοι γνωρίζουμε περισπούδαστες θεωρίες και αναλύσεις που έκρυψαν?, μεγάλα ψέμματα και μεγάλα εγκλήματα.

ΥΓ.Που είναι οι αλαζόνες προοδευτικοί μας να κάνουν μια πορεία διαμαρτυρίας για αυτές τις γυναίκες?Μήπως είναι πολύ μακριά το Αφγανιστάν?

CHAMPIONS LEAGUE

Η ώρα των ημιτελικών του C.L πλησιάζει.Οσοι επιλέξουν να δουν τα ματς στο σπίτι κινδυνεύουν απο διάφορους απρόβλεπτους παράγοντες οι οποίοι συνήθως έχουν γυναικεία ονόματα,που τα έχεις "παντρευτεί η τα έχεις γεννήσει."Αυτή την ευλογημένη ώρα πρέπει να λυθούν όλες οι εκρεμμότητες του σπιτιού.Κουρασμένοι απο το υπερθέαμα του Ελληνικού πρωταθλήματος(εκτός της Πανάθας βεβαίως)θέλουμε βρε αδερφέ να χαλαρώσουμε.Πώς να γίνει αυτό όταν ακούς "τι βρίσκεις σε 22 μαντραχαλάδες με σώβρακα ρε παιδί μου?"

Αν κάνεις το λάθος να απαντήσεις:Καλά θα βάλω να δώ 22 κουκλίνες απο τον "Βύζαντα Μεγάρων"εχασες.

Μη γελάτε .Μπορεί κάποιοι απο εμάς να μην κινδυνεύουμε άλλα πολλοί άλλοι πεινασμένοι για μπάλλα φίλοι έχουν σοβαρό πρόβλημα.

Ο φίλος του video τους δίνει μία ιδέα.

ΧΑΡΑΖΟΥΜΕ ΡΟΤΑ ΜΕ ΒΑΡΚΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Τελικά αυτή η χώρα είναι απίθανη.Ζεί και βασιλεύει χωρίς καμμία ηγεσία.Πορεύεται μόνη της στηριζόμενη απο τους απλούς πολίτες της οι οποίοι καταθέτουν καθημερινά την ψυχή τους,τον ιδρώτα και το αίμα τους( χωρίς υπερβολή)για ένα καλύτερο αύριο των παιδιών τους.
Ολοι εμείς οι "ανώνυμοι" πολίτες παρακολουθούμε έκπληκτοι τους "ηγέτες"να τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα.
Οι μέν προσπαθούν να "συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα",οι δε λυσσασμένα προσπαθούν να έλθουν στην εξουσία,λές και πάνε πολλά χρόνια απο τότε που την παρέδωσαν και δεν τους θυμόμαστε.
Σκανδαλολογία(Παυλίδης ,Siemens,Βατοπέδιο.........)χωρίς ενόχους.
Εμείς προχωρούμε μπροστά και αυτοί έχουν μείνει πίσω.Αντί να ανοίγουν δρόμους αυτοί,ανοίγουμε εμείς και αυτοί δεν μπορούν ούτε να ακολουθήσουν.
Γιορτάζουμε επετείους εμφυλίων ενώ σημαντικές στιγμές του Εθνους τις αγνοούμε η τις υποβαθμίζουμε.
Δηλαδή είναι σαν να γιορτάζουμε με την/τον σύντροφό μας τις επετείουςτων τσακωμών μας και όχι των σημαντικών στιγμών χαράς και ευτυχιας μας.
Μία τρέλα δηλαδή.
Έχουν φτάσει στον "πάτο του βαρελιού".Αλλοι ενοχλούνται απο την πιθανή κατάργηση του ¨ασύλου¨,άλλοι αγκαλιάζουν τους "κουκουλοφόρους",άλλοι έχουν το "εμείς" στην πρώτη γραμμή,άλλοι έχουν ειδικότητα στο να βάζουν ταμπέλες για να μας δουλεύουν όλους.
Πρός το παρόν είμαστε μόνοι ,για αυτό πρέπει να πάρουμε το τιμόνι στα χέρια μας και να χαράξουμε τη ρότα χωρίς να ξεχνάμε ότι δεν έχουμε τίποτα να μας χωρίζει.'Εχουμε μόνο πράγματα που μας ενώνουν.Πάνω απο Πολίτες του Κόσμου,Ευρωπαίοι,Ανατολίτες η όποια άλλη ταμπέλα μας έχουν "χρεωσει" είμαστε Ελληνες και αυτό τα λέει όλα για εμάς.

"Δεν ξέρω αν ο κ.Παυλίδης είναι νομικά ένοχος για όσα κατηγορείται.Πολιτικά όμως έχει "καταδικασθεί¨ απο την στιγμή που δεν παραιτήθηκε ώστε να υπερασπισθεί τον εαυτό του σαν απλός πολίτης,δείχνοντας έμπρακτα την εμπιστοσύνη του στην δικαιοσύνη του συστήματος που υπηρέτησε ως υπουργός."

ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ ΟΙ ΨΥΧΕΣ

Ασπρη λαμπάδα άναψα τσ΄Ανάστασης το βράδυ και έκαμα ευχή, στο δρόμο σου να μη βρεθεί σκοτάδι.

ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ

Μέρες ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ,μέρες περισυλλογής,μέρες αγάπης.

Μία άλλου είδους "ανάσταση"αρχίζει να ανατέλλει, μετα απο πολλά χρόνια, για τον ΠΑΟ,και για όλους εμάς που αγαπάμε αυτή την ομάδα.
Μετά απο κοροϊδίες,παλινωδίες,εξαπατήσεις απο αυτούς που ζητούν σήμερα την εμπιστοσύνη μας,το θέμα του γηπέδου φαίνεται να βρίσκει την λύση του.



Διαβάζουμε στο codra.gr

"Το πρότζεκτ του Βοτανικού ήταν από την αρχή ένα δύσκολο εγχείρημα με πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες και μεγάλες καθυστερήσεις. Το contra.gr σας παρουσιάζει το χρονικό της υπόθεσης, μέχρι την πρώτη δικαίωση, και τα επόμενα κρίσιμα βήματα.

Ο Παναθηναϊκός με σημαιοφόρο τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, έδειξε από την αρχή ότι είναι αποφασισμένος να προχωρήσει για να κάνει το όνειρο πραγματικότητα, με την κατασκευή ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού γηπέδου που αυτομάτως θα ανεβάσει το επίπεδο της ομάδας.
Το «τριφύλλι» όταν ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο το καλοκαίρι του 2006 ο νόμος της διπλής ανάπλασης σε Βοτανικό και Αλεξάνδρας, φιλοδοξούσε να γιορτάσει στο νέο του σπίτι το 2008 τα 100 χρόνια από την ίδρυση, κάτι όμως που δεν μπόρεσε να το πετύχει.
Οι προσφυγές των 131 κατοίκων κατά του εμπορικού κέντρου και κατά του γηπέδου (ανεξαρτήτως αν δεν το παραδέχονται οι ίδιοι για το δεύτερο σκέλος) συσσώρευσαν τα πρώτα «μαύρα σύννεφα» και τον περασμένο Δεκέμβριο το Συμβούλιο της Επικρατείας έβαλε προσωρινά φρένο στο έργο της διπλής ανάπλασης, με αφορμή το «stop» στο εμπορικό κέντρο.
Ο Παναθηναϊκός αντέδρασε ψύχραιμα, άλλωστε διαλαλούσε εξαρχής ότι το γήπεδο πατάει σε στέρεες νομικές βάσεις και κάλεσε σε διάλογο το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ταυτόχρονα ξεκίνησε έναν μεγάλο αγώνα με την ενημέρωση όλων των εμπλεκομένων φορέων για τις θέσεις του. Στις αρχές Μαρτίου έδωσε το παρών στην εκδίκαση της υπόθεσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να υπερασπιστεί το έργο της διπλής ανάπλασης, ξεκαθαρίζοντας ότι θα ξεκινήσει τα έργα στο Βοτανικό μόλις πάρει στα χέρια του την άδεια εκσκαφών και αντιστηρίξεων.
Ο Απρίλιος μπήκε με το δεξί για τον Παναθηναϊκό αφού το ΣτΕ, στην πρώτη διάσκεψη, άναψε το «πράσινο φως» για την κατασκευή του γηπέδου. Και το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε τη Μ. Πέμπτη με την έκδοση της άδειας εκσκαφών από το ΥΠΕΧΩΔΕ και μετά το Πάσχα οι μπουλντόζες θα ξεκινήσουν να σκάβουν στο Βοτανικό.
Ο Παναθηναϊκός που είναι ενωμένος τουλάχιστον στο θέμα του γηπέδου, έχει δουλέψει και τα επόμενα βήματα. Έχει ήδη παραδώσει στο ΥΠΕΧΩΔΕ έναν πλήρη φάκελο για την άδεια οικοδομής που θα του επιτρέψει να ξεκινήσει την ανέγερση του παλατιού. Εάν όλα κυλήσουν ομαλά, η κύρια αυτή άδεια θα εκδοθεί το καλοκαίρι, ενώ μέχρι και εκείνη την περίοδο περιμένουμε και την οριστική απόφαση του ΣτΕ.
Μετά τα θετικά μηνύματα από την πρώτη διάσκεψη, εκτιμάται ότι στην χειρότερη περίπτωση για τον Παναθηναϊκό, θα χρειαστεί μία νομοθετική ρύθμιση για να προχωρήσει το γήπεδο, ανεξάρτητα από την απόφαση για το εμπορικό κέντρο και το Δημαρχιακό Μέγαρο.
Το «τριφύλλι» από την στιγμή που θα πάρει στα χέρια του την κύρια άδεια, έχοντας ταυτόχρονα και την έγκριση του ΣτΕ, θα χρειαστεί περίπου 18 μήνες για να κατασκευάσει – με δικά του έξοδα όπως έχει δεσμευτεί εδώ και καιρό για να μην υπάρξουν άλλες καθυστερήσεις – το νέο του γήπεδο και για αυτό εκτιμούμε ότι το «πράσινο στολίδι» θα είναι έτοιμο προς χρήση από το καλοκαίρι του 2011."



Αντε με το καλό

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

"ΧΩΡΙΣ ΧΩΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ,ΧΩΡΙΣ "ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΑ",ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΗ,ΧΩΡΙΣ "ΑΓΡΑΠΙΔΙΑ",ΧΩΡΙΣ ΞΥΛΙΝΟ ΑΥΓΟ............. ΔΕ "ΜΥΡΙΖΕΙ ΠΑΣΧΑ"

ΠΟΛΥ ΑΣΦΑΛΤΟΣ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ,ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ?

ΘΑ ΜΑΣ ΓΛΥΚΑΝΕΙ ΤΟ ΦΙΛΙ!!!!!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ (ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ)

Ηλία εδώ να σταματήσεις ,θα είναι και ο ίσκιος μου εκεί

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

"Με κάνουν και πλήττω οι γκόμενες που πλασάρονται ως γκόμενες,με τα βυζιά έξω και την κοντή φούστα.Δεν είναι έτσι οι γκόμενες οι παραγματικές,αυτές που κόβουν κομμάτια έναν ανδρα απο χίλια μέτρα μ΄ένα βλέμμα μόνο"

Σταμάτης Φασουλής


Πόσο δίκιο έχει.Τα είπε όλα σε τρείς γραμμές .
Γι΄αυτό η "μία" είναι δύσκολη υπόθεση.Θέλει επιλογή,θέλει προσπάθεια,θέλει τύχη.Στη "μία"χτίζεις.Η "μία" είναι πολλά.

Για έναν φίλο που το "σκέφτεται"!!!!!!

ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΙΣΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Πολλοί πιστεύουν ότι έρχονται εκλογές και κάνουν τα "κουμάντα τους"



"Συνάντηση με τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, είχε τη Δευτέρα ο Θοδωρής Ζαγοράκης.
Οι δύο άνδρες μίλησαν για διάφορα ζητήματα που αφορούν την ομάδα και η επαφή έγινε στο περιθώριο συναντήσεων που θα έχει ο πρόεδρος του δικεφάλου του βορρά με πολιτικούς της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να τους ενημερώσει για το θέμα των χρεών του ΠΑΟΚ προς το Δημόσιο.
"Ο κ. Βενιζέλος έδειξε ευαισθητοποιημένος για τα θέματα του ΠΑΟΚ. Θα είναι αρωγός για να βγει ο ΠΑΟΚ από το αδιέξοδο και θα είναι συμπαραστάτης. Ενημερώσαμε τον κ. Βενιζέλο για τις συναντήσεις που είχαμε με το υπουργείο οικονομικών και για τις προτάσεις μας και μας υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει. Ο ΠΑΟΚ θέλει τίμιο παιχνίδι με ίσους όρους", δήλωσε ο αντιπρόεδρος του ΠΑΟΚ, Ηλίας Βιολίδης που ήταν παρών στη συνάντηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο."

condra.gr

Καμμία έκπληξη. Ο ΠΑΟΚ ηταν πάντα αγαπημένο παιδί πολλών και διαφόρων,για τους δικούς τους σκοπούς πάντα.Είναι τυχαία η επιμελής δημιουργία του κατάλληλου προφίλ για τον κ. Ζαγοράκη?Που βάζετε την(απίστευτη έως γελοία) "εκλογή" του στους 100 σπουδαίους Έλληνες?
Τι θέλει ο ΠΑΟΚ πάλι.Ρύθμιση η χάρισμα?
Μόνο να προσέχουν εκεί στον ΠΑΟΚ.Σε κάποια άλλη μεγάλύτερη , σπουδαιότερη,αρχαιότερη και κυρίως "δυσκολότερη"(εδώ είναι το μυστικό)ομάδα,έταξε ο κ.Βενιζέλος γήπεδο .Ούτε φωνή ,ούτε ακρόαση.
Σε μία ομάδα που δεν χρωστά, δεν ζητά και γενικά δεν είναι πελάτης.Αυτός άλλωστε είναι και ο "εφιάλτης" πολλών.ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ την λένε.

ΥΓ.Σφαγή στην Ξάνθη για τα μάτια του ΠΑΟΚ.Αδικος κόπος.

"ΟΙ ΧΛΙΔΑΝΕΡΓΟΙ

Κάποιος γνωστός έγραψε το παρακάτω άρθρο:


"Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή. "Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου", μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών. Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπος ων, σεβάστηκα το αίτημα της καλής φίλης, ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι, υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας για την οποία είχα κάνει κάποιες μεταφράσεις, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς. Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη. "Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης;" "Ποιος; Τι; Ποιος είναι;" είπα (με είχε ξυπνήσει). "Εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;" Τι είχε γίνει: Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού. Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν έμαθε όσα χρειαζόταν να μάθει, και απέρριψε τη δουλειά μονομιάς. Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται, και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν. Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν. Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ' το lifestyle τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν. ___ Σύμφωνα με μια έρευνα των Νέων, 8 στους 10 νεοπροσληφθέντες στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με άλλη έρευνα της Marc για το Έθνος, τo 56% των Ελλήνων ηλικίας 18-30 αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς. Ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς. Μπορείτε να συλλάβετε αυτά τα νούμερα; Αν κάποιος ξένος τα διαβάσει θα συμπεράνει πως είμαστε μια κοινωνία υπό κατάρρευση, όπου οι νέοι δεν μπορούν να παράγουν πλούτο, οπότε τρώνε τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει η προηγούμενη γενιά, μέχρι αυτός να τελειώσει, οπότε προφανώς η χώρα μας θα χρεοκοπήσει. Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει. Σε άλλες, βορειότερες χώρες συνηθίζεται να το σουτάρουν (με αγάπη) μόλις τελειώσει το σχολείο, για να τραβήξει το δικό του δρόμο, να κάνει τα δικά του λάθη, να σταθεί στα δικά του πόδια, να μάθει και ωριμάσει. Εδώ έχουμε περιπτώσεις σαν το Θεσσαλονικιό φίλο μου το Στέλιο, που οι γονείς του υποσχέθηκαν αυτοκίνητο αν περάσει στις Πανελλήνιες, με τον όρο να περάσει σε σχολή της Θεσσαλονίκης. Φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι νέοι που ανήκουν στη «Γενιά των 700 ευρώ», όλων οι γονείς θέλουν να τους φροντίσουν, κάμποσοι από αυτούς τους γονείς είναι και ευκατάστατοι, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδιά χλιδάνεργοι. Βλέπετε, είναι στη φύση του νέου να θέλει να αυτονομηθεί, να κάνει κάτι στηριγμένος στα δικά του ποδάρια, μόνος, ανεξάρτητος. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Στην πρώτη μου δουλειά προσελήφθην με μισθό 180.000 δραχμές το μήνα (520 ευρώ), εν έτει 2000, σε ηλικία 23 ετών, και ήμουν πανευτυχής. Εκστατικός. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που πήρα με τα δικά μου λεφτά. Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο «Βασιλάκης Καϊλας», αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα μόνος του -και κατά συνέπεια να αυτοεπιβεβαιωθεί ως αυτόνομη οντότητα- είναι πανίσχυρη. Γιατί τότε τόσοι τριαντάρηδες καταπιέζουν αυτή την ανάγκη για να μείνουν στη σφιχτή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά της τσέπης του μπαμπά; Είναι απλό: Είναι αρρώστια. Οι χλιδάνεργοι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι lifestyle junkies, που επιτρέπουν τον εθισμό τους στην ηδονιστική πλευρά της ζωής, κι ας εγκλωβίζονται έτσι σε μια αέναη εφηβεία. «Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο». Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού, και η ύπαρξη των χλιδάνεργων είναι ένα από αυτά. Αλλά δεν φταίνε οι τσάντες και τα παπούτσια αν η γυναίκα που τις ψωνίζει το κάνει με λεφτά που δεν έχει ή δεν έχει βγάλει με τον ιδρώτα της. Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του lifestyle αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο. Ως στάση ζωής αυτή δεν είναι απολύτως καταδικαστέα. Αναρωτιέται όμως κανείς, όταν ο μπαμπάς (ζωή) πάψει να παρέχει, τι θα καταναλώσει ο χλιδάνεργος; Και, ακόμα χειρότερα: Τι θα καταναλώσουν τα παιδιά του; Προς το παρόν οι χλιδάνεργοι εξακολουθούν να βγαίνουν, να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε interviews για δουλειές που δεν χρειάζονται, καθώς ο χρόνος περνά χωρίς συνέπειες. Θα έρθουν συνέπειες στο μέλλον; Έλα ντε. Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της. Ήταν μια χαρά: Χαρούμενη, ξεκούραστη και, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος των σπουδών της, ακόμα χλιδάνεργη. Νομίζω ότι θα τα πάει μια χαρά. " Προβληματιστείτε λοιπόν φίλοι μου, ιδιαίτερα οι έχοντες τέκνα ...



Δημοσιευμένο στο yupi.gr

Εγώ πάντως πιστεύω ότι τίποτα χλιδάτο δεν υπάρχει στην ανεργία,έστω και στήν επιλεκτική.

Αν δούμε το θέμα απο την σκοπιά του γονέα(κάτι παρόμοιο "θίξαμε" το Σάββατο με εκλεκτή συντροφιά)τότε δεν θά πρέπει να αγνοήσουμε την καταγωγή μας,τον τόπο που κατοικούμε, τη μεσογειακή νοοτροπία μας.Κατά την αποψή μου δεν μπορούμε με κριτήρια άλλων λαών και πολιτισμών να ερμηνεύουμε την δική μας σχέση με τα παιδιά μας.Δεν είναι θέμα σωστού- λάθους.Ο κάθε λαός έχει το δικό του σωστό.Εμείς πάντως δεν έχουμε ανάγκη εισαγωγής "σωστών" συμπεριφορών και καθημερινών πρακτικών.Ο πολιτισμός μας έχει όλα τα απαιτούμενα εργαλεία για να στρέψει το καράβι στη σωστή ρότα όταν χρειασθεί.
Για τα "καλομαθημένα" παιδιά μας τώρα.
Αυτή την λέξη δεν την καταλαβαίνω.Ποιό είναι το περιεχόμενό της τελικά?
Δεν μιλάμε φυσικά για ακραίες συμπεριφορές γονέων που προσπαθούν με δώρα και παροχές ,χατήρια ,να καλύψουν την δικιά τους ανεπάρκεια σε θαλπωρή ,παρουσία ,πρότυπο.
Να πάρουμε το μέτρο .Δηλαδή το μεγάλο κομμάτι των γονιών που προσπαθούν, παράλληλα με την γονική παρουσία τους να παρέχουν ότι περισσότερο μπορούν ,για να είναι τα παιδιά τους σε κατάσταση μη έλλειψης,το οποίο σημαίνει ότι όταν λένε "όχι εννοούμε όχι"Αρκεί αυτό το όχι να είναι δοσμένο φιλικά και "εύπεπτα" στο παιδί.
Στό βασικό και σεβαστό επιχείρημα"όταν συναντήσουν δυσκολίες στην ζωή τους,τί θα κάνουν,αν τους τα παρέχουμε όλα?"έχω να απαντήσω το εξής:Το "μέτρο"έιναι η λύση.
Ποιός εγγυάται άλλωστε ότι αντιμετωπίζεις καλύτερα τις δυσκολίες της ζωής,αν πάντα ζούσες μέσα σε αυτές?

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Βρέθηκε η "Λίστα του Σίντλερ" Η λίστα με τα ονόματα των Εβραίων που έσωσε από το Ολοκαύτωμα ο γερμανός επιχειρηματίας Όσκαρ Σίντλερ και αποτέλεσε την έμπνευση τόσο για το μυθιστόρημα του αυστραλού συγγραφέα Τόμας Κένελι, όσο και για τη βραβευμένη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ανακαλύφθηκε σε βιβλιοθήκη του Σίδνεϊ, ανακοίνωσε υπεύθυνη της βιβλιοθήκης.Το προσωπικό της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Νέας Νότιας Ουαλίας ανακάλυψε τη λίστα, η οποία περιλαμβάνει τα ονόματα των 801 Εβραίων που σώθηκαν από τον Όσκαρ Σίντλερ, κατά την ταξινόμηση πρωτότυπων εγγράφων του Τόμας Κένελι.Το έγγραφο αποτελείται από 13 σελίδες και είναι ένα κιτρινισμένο και εύθραυστο αντίγραφο με καρμπόν της πρωτότυπης δαχτυλογραφημένης λίστας. Βρέθηκε δε μεταξύ των σημειώσεων του συγγραφέα και άρθρων γερμανικών εφημερίδων, μέσα σε ένα από τα έξι κουτιά που περιήλθαν στην κυριότητα της βιβλιοθήκης το 1996."Η λίστα αυτή δαχτυλογραφήθηκε βιαστικά στις 18 Απριλίου 1945 και έσωσε 801 ανθρώπους από το θάλαμο αερίων", εξήγησε η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης Όλβεν Πρικ. "Είναι ένα εξαιρετικά συγκινητικό κομμάτι της ιστορίας".Ο Κένελι είχε χρησιμοποιήσει τις σημειώσεις αυτές για τη συγγραφή του βιβλίου "Η Κιβωτός του Σίντλερ", το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Μπούκερ το 1982 και στο οποίο βασίστηκε η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, "Η Λίστα του Σίντλερ", η οποία βραβεύθηκε με επτά Όσκαρ. Ο Όσκαρ Σίντλερ, γερμανός επιχειρηματίας από την Τσεχοσλοβακία και μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, επεδίωξε να πλουτίσει γρήγορα εκμεταλλευόμενος τον πόλεμο, αλλά δραστηριοποιήθηκε για να σώσει τους Εβραίους που εργάζονταν γι' αυτόν. Προς το τέλος του πολέμου, ξόδεψε όλη την περιουσία που είχε συγκεντρώσει από τις συναλλαγές του με τον γερμανικό στρατό, δωροδοκώντας τους SS, προκειμένου να σώσει τους εργάτες του.

Πηγή ΑΠΕ


Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις το σωστό

ΜΕΤΑΘΕΣΗ

Τελικά η μετάθεση ήρθε.Ευχάριστη εκπληξη η Α΄Αχαϊας.
Παρ΄όλα αυτά αισθάνομαι περίεργα.Μιά χαρμολύπη με έχει κυριεύσει.
Περίμενα ότι θα χαιρόμουν περισσότερο.Δε μου βγαίνει όμως.
Τα τέσσερα χρόνια ,οι όμορφες στιγμές,οι μαθητές ,ο τόπος και πάνω απ΄όλα αγαπημένοι φίλοι και φίλες συνάδελφοι αποτελούν κομμάτι αυτού που είμαι σήμερα.Πήγα κάποιος και φεύγω εγώ.Αυτό το χρωστώ σε αυτούς.
"Οι φίλοι μου είμαι εγώ "λένε Αυτό τελικά είναι που θα πάρω μαζί μου ,αφήνοντας πίσω ένα κομμάτι της καρδιάς μου.
Όσο για το δικό μας "μυστικό βουνό" ένα θα πώ(και αυτοί που πρέπει θα καταλάβουν):
"Οι αληθινοί θεοί θα πίνουν πάντοτε τσίπουρο μαζί μας στους δρόμους."