ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΣ ΠΑΣΤΟΥΡΜΑΣ

TV με άρωμα παστουρμά!

Του Φαήλου Κρανιδιώτη

Ποτέ τους τα αφεντικά των τηλεοπτικών σταθμών δεν διακρίνονταν για το υψηλό τους ελληνικό φρόνημα. Τεράστιος και εξωθεσμικός ο ρόλος τους στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και της αισθητικής των πολιτών, της γλώσσας, των προτύπων της νεολαίας.

Ηταν και είναι οι βραχίονες επιρροής και εκβιασμών, τα τμήματα «ψυχολογικού πολέμου» των εθνικών εργολάβων και προμηθευτών, αλλά δεν παύουν να έχουν μεγάλο ρόλο και στη σύγχρονη κουλτούρα.

Πάντα το γούστο των εν λόγω αφεντικών ήταν φτηνιάρικο, διαμορφωμένο από την πολλή συνάφεια με τραγουδιάρες, μόδιστρους και «τηλεπερσόνες». Ετσι είναι πια, δυστυχώς, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, η ψευτοαστική τάξη που έχουμε. Εκτός από τρόφιμοι του κρατικού πρυτανείου, είναι μύστες του ντιριντάχτα και του φαίνεσθαι. Κάποτε, οι αληθινοί αστοί χτίζανε πανεπιστήμια, σχολεία και αγόραζαν θωρηκτά για τους εθνικούς αγώνες. Τούτοι εδώ, όταν δεν είναι πρώτο τραπέζι πίστα, παριστάνουν τους φιλάνθρωπους με φορολογική έκπτωση ή αγοράζουν πίνακες, που τους επιδεικνύουν στις δεξιώσεις τους, όπως τις γκόμενές τους. Ετσι και τα τηλεοπτικά μαγαζιά τους, παραμάγαζα της βασικής μπίζνας «μπετά, σίδερα, όπλα κ.λπ.», είναι ανάλογης αισθητικής, κάτι μεταξύ Αθηνών Αρένα και βιντεοταινίας του ταλαντούχου Στάθη Ψάλτη, με λίγο «προοδευτικό» περίχυμα.

Οι οικονομικοί μάνατζέρ τους διαπιστώνουν ότι η εύκολη τηλεθέαση και το εύκολο κέρδος έρχεται όταν χαϊδεύεις και ερεθίζεις τα χαμηλότερα ένστικτα του πλήθους.

Ετσι μετέτρεψαν τις ειδήσεις σε δραματουργικό δημιούργημα και τις εκπομπές ποικίλης ύλης σε μια τεράστια, εθνικής εμβέλειας, κλειδαρότρυπα. Μέχρι ευφάνταστες αναπαραστάσεις εγκλημάτων με υποβλητική μουσική βλέπουμε, ενώ τα γεγονότα δεν ανακοινώνονται και αναλύονται αλλά με κραυγές διαστρεβλώνονται ή καμιά φορά αποκρύπτονται.

Οσον αφορά τον «επιχειρηματικό πατριωτισμό» των αφεντικών, είναι πιο σπάνιος κι από λευκό ελέφαντα.

Φραγκοφονιάδες, απάτριδες και αδίστακτοι, δεν δίνουν πλέον σχεδόν ούτε δεκάρα για μια στοιχειωδώς ποιοτική ελληνική παραγωγή. Αγοράζουν από το πανέρι τη σαβούρα των Τούρκων, επιδοτούμενη από την Ε.Ε., παρακαλώ, προωθώντας έτσι μια πολιτική «εξοικείωσης με τον εχθρό» και προβάλλοντας μια ψευδή εικόνα της Τουρκίας. Δεν θα δείτε ποτέ τη γενοκτονία, τον επεκτατισμό, την εξαθλίωση των γυναικών και των εθνικών μειονοτήτων κάτω από τον ισλαμοφασισμό, πίσω από τη γύφτικη γκλαμουριά των τουρκοσίριαλ.

Τεράστια πλέον η ανεργία στους Ελληνες ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τεχνικούς, σεναριογράφους.

Μύθος, ψεύδος ασύστολο ότι «η τέχνη δεν πουλάει». Ναι, σίγουρα δεν πουλάει η ατάλαντη τέχνη, η βαρετή δημοσιοποίηση των διαταραχών του κάθε ψευτοκουλτουριάρη «προοδευτικού», που βαφτίζει την αταλαντοσύνη του «τέχνη για λίγους». Σίγουρα δεν πουλάνε οι ασυνάρτητες ιδεοληψίες ανθρώπων που είναι ανίκανοι να αφηγηθούν μια ενδιαφέρουσα ιστορία με αρχή, μέση, τέλος και ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που να αγγίζει την ψυχή του λαού μας, ακουμπώντας στις ρίζες του.

Οποτε αυτό έγινε, όποτε αφιερώθηκαν χρήμα, χρόνος, κόπος, αληθινό ταλέντο για να φτάσει στον κόσμο μια τέτοια δυνατή ιστορία, ο κόσμος την αγκάλιασε, στήθηκε στις ουρές των κινηματογράφων για να τη δει, εξάντλησε τις αλλεπάλληλες εκδόσεις του βιβλίου, έμεινε καρφωμένος και συγκινημένος μπροστά στην τηλεόραση και μίλησε με ενθουσιασμό στους φίλους του γι’ αυτό το σπουδαίο που είδε, άκουσε, διάβασε.

Ομως τα αφεντικά του ντιριντάχτα, του «Μεγάρου» και του δημόσιου ταμείου δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτά. Μια ολόκληρη καλλιτεχνική γενιά αφανίζεται άνεργη. Ο αληθινός πλούτος μας, δεν θα βαρεθώ ποτέ να το γράφω, δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ οι πρώτες ύλες, η ΑΟΖ, μέταλλα, γεωργικά προϊόντα, εμπορικά πλοία. Πάντα θα είναι πρωτίστως οι Ανθρωποι, οι Ελληνες. Αυτοί κουμαντάρουν τα μπάρκα, οργώνουν τη γη, αυτοί θα βρουν και θα αντλήσουν το αέριο ή το πετρέλαιο, αυτοί τα πάντα.

Το ίδιο και στην τέχνη, άνθρωποι τη δημιουργούν και την υπηρετούν και όχι τα άψυχα. Κομμάτι της, όταν δεν ευτελίζει και ευτελίζεται, μπορεί να είναι και η ιδιωτική τηλεόραση, που θυμίζουμε ότι λειτουργεί πάνω στην εθνική περιουσία των συχνοτήτων. Αρα τα αφεντικά τους δεν πρέπει να κάνουν ό,τι θέλουν. Για να αντιμετωπιστούν η αισθητική έκπτωση και ο αφελληνισμός της ελληνικής τηλεοπτικής παραγωγής, πρέπει να υποχρεωθούν από την Πολιτεία να ανεβάσουν γενναία το ποσοστό των νέων ελληνικών παραγωγών. Και κυρίως να επιβληθεί ένας αυστηρός ποιοτικός έλεγχος στο τι προβάλλουν γενικά. Πήξαμε στον νταλκά με άρωμα παστουρμά…

Antinews

Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΞΕΡΟΛΙΣΜΟΥ

in

 

Διαβάστε ένα άρθρο (συμμετοχή στις "Γνώμες" του NEWS 247) για τη φιλοσοφία και τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον ρόλο των κομμουνιστικών κομμάτων στην Ευρώπη και την Ελλάδα

Παύλος Ελευθεριάδης

news247 Δεκέμβριος 18 2012 13:37

Η πτώση του τείχους το 1989 αποκάλυψε τη γύμνια και βαρβαρότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης. Μυθιστορήματα, ιστορικές έρευνες, μαρτυρίες και κινηματογραφικές ταινίες έχουν πλήρως περιγράψει την φύση των κομμουνιστικών δικτατοριών, τις φυλακίσεις, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τις διαρκείς απειλές και στερήσεις και εν τέλει την ταπείνωση των λαών που ζούσαν το όνειρο του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ως αποτέλεσμα των αποκαλύψεων αυτών, δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές στην Ευρώπη ως υπολογίσιμη δύναμη. Κομμουνιστικά κόμματα είναι σήμερα γραφικά κατάλοιπα, αδιάφορα συνήθως στην πολιτική ζωή.

Δυστυχώς  δεν ισχύει το ίδιο στην Ελλάδα. Διάβασα ολόκληρη την πρόσφατη Διακήρυξη του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του κόμματος που είναι σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση και ελπίζει σύντομα να κυβερνήσει. Το κείμενο αυτό, που υπερψηφίστηκε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στις 2 Δεκεμβρίου, είναι ένα νέο, άτεχνο και στριφνό κομμουνιστικό μανιφέστο της εποχής μας.
Η Διακήρυξη χρησιμοποιεί μια γλώσσα υψιπετή, συγκαταβατική και διδακτική. Η Διακήρυξη καλεί τον λαό σε πόλεμο με όλα τα μέσα εναντίον ενός πανίσχυρου και πανούργου εχθρού. Ο εχθρός, δηλαδή το «αυτοί» που απειλεί διαρκώς το «εμείς», είναι το «κεφάλαιο». Στην δεύτερη σελίδα της διακήρυξης ο πραγματικός ρόλος του παρουσιάζεται με τον πιο βίαιο και απειλητικό τρόπο:
«Σήμερα, το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο με τις διάφορες συνιστώσες του εξακολουθεί να εξαντλεί τα περιθώρια κερδοφορίας από τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», οδηγώντας τους λαούς στην πλήρη εξαθλίωση και προξενώντας τα μεγάλα ρεύματα της οικονομικής μετανάστευσης. Οι τοπικοί πόλεμοι εξαπλώνονται, νέοι εξαπολύονται, οι εστίες έντασης πολλαπλασιάζονται και στους οικονομικούς μετανάστες προστίθενται οι μετανάστες-πρόσφυγες, θύματα των πολέμων» (σ. 2)
Στην επόμενη  σελίδα, το «κεφάλαιο» πάει να κάνει τα ίδια στην ανεπτυγμένη Ευρώπη:
«Αναζητώντας  διαρκώς νέα πεδία κερδοφορίας, το κεφάλαιο έχει στραφεί προς τις  αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπεί να εξομοιώσει τελικά την  Ευρώπη ολόκληρη με τις χώρες του  «τρίτου κόσμου» και να επαναφέρει τις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας σε σχέσεις ανάλογες με εκείνες που  χαρακτήριζαν την Αγγλία τον 19ο αιώνα. Έτσι, το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η δημόσια περιουσία εκποιείται προς όφελος των ιδιωτών κεφαλαιούχων, το κόστος της εργασιακής δύναμης συμπιέζεται στο έπακρο και η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Η εξυπηρέτηση των αναγκών των «αγορών» ανάγεται σε υπέρτατο νόμο...» (σελ. 3)
Το «κεφάλαιο» είναι προφανώς πολύ δραστήριο. Ποιός το οδηγεί; Είναι ένας άνθρωπος, ή πολλοί; Είναι τα κέρδη της Apple; Eίναι οι αποταμιεύσεις των συνταξιοδοτικών ταμείων της Ευρώπης και της Αμερικής; Είναι οι Τράπεζες; Είναι και οι σείχηδες της Μέσης Ανατολής; Πουθενά δεν μαθαίνουμε. Το «κεφάλαιο» κρύβεται στις σκιές. Ίσως μόνον μαρξιστές «οικονομολόγοι» ξέρουν τί είναι το «κεφάλαιο» - και η Διακήρυξη μας διαβεβαιώνει ότι οι συντάκτες της  έλαβαν υπ’ όψη τους «κάθε σημαντική συμβολή που έχει δει το φως από την εποχή του Μαρξ» (σ. 9). Ας είναι.
Το κεφάλαιο αναζητεί κέρδος, μας λέει η Διακήρυξη, και παντού οδηγεί τους λαούς στην εξαθλίωση. Είναι οι Ευρωπαίοι πολίτες εξαθλιωμένοι; Οποιοσδήποτε έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη γνωρίζει ότι αυτή η περιγραφή του κόσμου στερείται οποιασδήποτε βάσης αλήθειας. Στην Ευρώπη η ανοικτή οικονομία έχει οδηγήσει σε ανάπτυξη και ελευθερία. Στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Σκανδιναβία – και σε μεγάλο βαθμό και στις ΗΠΑ - η οικονομική ανάπτυξη μοιράζεται συστηματικά σε όσους έχουν ανάγκη μέσω του κοινωνικού κράτους, που χρηματοδοτείται από αυστηρά επιβαλλόμενη φορολογία σύμφωνα με προοδευτικές κλίμακες φορολογίας.
Το μεγαλύτερο ψέμα της Διακήρυξης είναι η υποτιθέμενη «διάλυση» του κοινωνικού κράτους στην ΕΕ. Το κοινωνικό κράτος στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και τουλάχιστον στις μεγαλύτερες, είναι σήμερα εξαιρετικά γενναιόδωρο. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης το στηρίζουν. Ακόμα και οι Άγγλοι Συντηρητικοί, που θεωρούνται από πολλούς στη χώρα μας βάνδαλοι «νεοφιλελεύθεροι», είναι θερμοί υποστηρικτές του κοινωνικού κράτους και της δωρεάν υγείας, μέσω του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που διαφημίστηκε τόσο επιτυχημένα στην τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων (όπου παιδάκια από το Νοσοκομείο Παίδων του Λονδίνου και προσωπικό από το δημόσιο και εντελώς δωρεάν Εθνικό Σύστημα Υγείας χόρεψαν στο Ολυμπιακό Στάδιο).
Ίσως ο  συγγραφέας της διακήρυξης είχε κατά νου μια πρόσφατη πρόταση της Βρετανικής Κυβέρνησης (της συμμαχίας Συντηρητικών και Φιλελευθέρων) να βάλουν όριο για το στεγαστικό επίδομα που διανέμεται σε όλες τις άπορες οικογένειες που δεν έχουν δικό τους σπίτι. Ας αναλογιστούμε σε τί συνίσταται η πρόταση. Η πρόταση των Συντηρητικών είναι να τεθεί όριο μέχρι τις 30 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο για κάθε οικογένεια, αφού σήμερα δεκάδες χιλιάδες οικογένειες εισπράττουν μεγαλύτερα ποσά. Το επίδομα αυτό προστίθεται σε άλλα επιδόματα που λαμβάνουν οι οικογένειες αυτές, δηλαδή ανεργίας, εισοδηματικής βοήθειας ή ασθένειας. Δηλαδή ο προτεινόμενος περιορισμός –η σύνθλιψη του κοινωνικού κράτους, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - προβλέπει σχεδόν 2.500 ευρώ τον μήνα μόνο για νοίκι. Δηλαδή ένα από τα επίδοματα των απόρων οικογενειών που προτείνουν οι Συντηρητικοί είναι μεγαλύτερο από τον μέσο ελληνικό μισθό. Ακόμα και όσοι είναι εναντίον της πρότασης αυτής (διότι υπάρχουν άπορες οικογένειες με πολλά παιδιά που χρειάζονται μεγάλα σπίτια), δεν θα μπορούσαν να την ονομάσουν κατάργηση του κοινωνικού κράτους. Αντίστοιχες γενναιόδωρες παροχές υπάρχουν σε όλες τις πλούσιες χώρες της ΕΕ και σε κάποιες από τις φτωχότερες. Αυτή είναι η αλήθεια για το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη.
Δυστυχώς,  η αλήθεια δεν είναι εμπόδιο στην δαιμονοποίηση της Ευρώπης. Αντίστοιχα ψεύδη είναι η υποτιθέμενη συμπίεση των μισθών σε επίπεδα τρίτου κόσμου, η υποτιθέμενη αρρύθμιστη ιδιωτικοποίηση καθώς και η δήθεν εκτίναξη της ανεργίας. Αλλά το πονηρότερο ψέμα όλων είναι ότι ο «υπέρτατος νόμος» στις ευρωπαϊκές χώρες είναι η «εξυπηρέτηση των αγορών». Αν ο συντάκτης του κειμένου είχε ανοίξει μια εφημερίδα ή ακόμα και την τηλεόραση – που έχει τέλος πάντων και υποτίτλους - θα είχε διαπιστώσει ότι υπέρτατοι νόμοι σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η συνταγματική τάξη, το κράτος δικαίου, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και εν τέλει η ελευθερία και η ισότητα. Οι Ευρώπη δεν είναι κοινωνία της αγοράς, όπως ψευδώς ισχυρίζονται πολλοί «αντιμνημονιακοί» στη χώρα μας. Είναι κοινωνία της ισότητας, που χρησιμοποιεί και ελέγχει την οικονομία της αγοράς για τους σκοπούς της. Οποιοσδήποτε έχει ταξιδέψει σε αυτές τις χώρες το βλέπει με τα ίδια του τα μάτια. Η Ευρώπη είναι ηγετική δύναμη παγκοσμίως στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα επαγγελματικά δικαιώματα των γυναικών, την προστασία του περιβάλλοντος, στην κοινωνική φροντίδα, στην καλλιέργεια των γραμμάτων και των επιστημών με δημόσια πανεπιστήμια και ιδρύματα τέχνης, στην ενδυνάμωση των δικαιωμάτων κάθε διαφορετικότητας. Ο επαναστατικός οίστρος των ανατροπέων του «καπιταλισμού» τα παραβλέπει όλα αυτά.
Το μίσος για την Ευρώπη και η παραποίηση της αλήθειας οδηγεί την Διακήρυξη σε κάλεσμα δυναμικής δράσης, που μας φέρνει ξανά στην γλώσσα των κομμουνιστικών κομμάτων του 1950. Η Διακήρυξή υπόσχεται τον «ριζικό μετασχηματισμό» της κοινωνίας προς τον σοσιαλισμό (σ. 8). Η Διακήρυξη περιγράφει τον ζητούμενο σοσιαλισμό όχι ως τον «εξωραϊσμό του καπιταλισμού» (που προφανώς επιθυμούν μόνον οι δειλοί ή οι λακέδες της αστικής τάξης) αλλά την ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού, ως συστήματος εκμετάλλευσης «που στηρίζεται στην κοινωνική παραγωγή με στόχο και κίνητρο το ιδιωτικό κέρδος, σύστημα που εμείς αντιμαχόμαστε» (σ. 7).
Μα δεν  έχουν ακούσει οι συντάκτες της  Διακήρυξης για τα εγκλήματα που  διαπράχθηκαν στο όνομα του «υπαρκτού  σοσιαλισμού» και της απαγόρευσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του κέρδους; Βεβαίως και τα έχουν ακούσει. Εδώ είναι η απάντησή τους:
«Αλλά ταυτόχρονα, ο σοσιαλισμός δεν είναι για μας η αντιγραφή μοντέλων που επεδίωξαν να στηριχθούν σε τέτοιες ιδέες, αλλά τις παρερμήνευσαν, τις διαστρέβλωσαν και τελικά, για πολλούς και σύνθετους λόγους, αυτοκαταστράφηκαν. Οφείλουμε, επί ποινή επανάληψης των ίδιων λαθών, να μάθουμε όσα περισσότερα και όσο πληρέστερα μπορούμε από αυτό το μεγάλο τόλμημα και από αυτήν τη μεγάλη ιστορική εμπειρία, με τα καινοτόμα επιτεύγματα και τις καταλυτικές, τελικά, αποτυχίες» (σ. 7).
Με άλλα λόγια, τα εγκλήματα  των Λένιν, Στάλιν, Χονεκερ και Μάο και άλλων ηρώων του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν ένα «μεγάλο τόλμημα» και ιστορική «εμπειρία», που προφανώς έγιναν για το κοινό καλό. Κάτι μάθαμε και από τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια και τις φυλακίσεις. Δεν υπάρχει όμως λόγος, για τους συντάκτες της Διακήρυξης, για κάποια περισυλλογή ή κριτική. Οι Αλέξης Τσίπρας και Γιάννης Μηλιός έχουν και αλλού εκφραστεί με θαυμασμό για τον Μάο και την «πολιτιστική επανάσταση» που σκότωσε εκατομμύρια. Στην Διακήρυξή τους κάνουν την αδιαφορία για τα αθώα θύματά του ολοκληρωτισμού επίσημη πολιτική θέση του κόμματος. Ίσως νομίζουν ότι τα θύματα των δικτατοριών, τελικά οι ηττημένοι της ιστορίας, έχουν εντελώς ξεχαστεί.
Και για όσους  ενδεχομένως διατηρούσαν αμφιβολία για την κομμουνιστική στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ ο εφιάλτης μιας συλλογικής και αυταρχικής καθοδήγησης κάθε πτυχής της ιδιωτικής μας ζωής επαναλαμβάνεται εξαιρετικά καθαρά και με παρρησία:
«Για μας ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική -και όχι κρατική - ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων ενώ απαιτεί τη δημοκρατία σε όλα τα κύτταρα και όλους τους αρμούς της δημόσιας ζωής, προκειμένου οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να σχεδιάζουν, να διευθύνουν, να ελέγχουν και να προστατεύουν, με τα εκλεγμένα όργανά τους, την παραγωγή κατευθύνοντάς την στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών» (σελ. 7)
Συνεπώς στις επιχειρήσεις θα υπάρχει δημοκρατία, στις πολυκατοικίες  δημοκρατία και στα πανεπιστήμια δημοκρατία. Προφανώς η άθλια κατάσταση που επικρατούσε μέχρι σήμερα στα ρημαγμένα μας πανεπιστήμιά - με την «δημοκρατική» βία και τους τραμπουκισμούς των φοιτητικών παρατάξεων να κατατρομοκρατούν τους πάντες - είναι φαίνεται το κοινωνικό ιδεώδες που έχουν κατά νου οι συντάκτες τις διακήρυξης (και ας μην ξεχνάμε ότι η διάχυτη βία πάντα συνόδευσε την άνοδο των κομμουνιστικών κομμάτων στην εξουσία στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού).
Στην Διακήρυξη δεν υπάρχει λέξη για την προστασία της ελευθερίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, της επιχειρηματικότητας, λέξη για τα ατομικά δικαιώματα (παρά μόνο για «δημοκρατικά» δικαιώματα) ή για την κοινοβουλετική δημοκρατία. Η ρυθμιζόμενη ιδιωτική ιδιοκτησία κατά τα κοινωνικά πρότυπα της Ευρώπης είναι προφανώς για τον ΣΥΡΙΖΑ υπερβολικά ατομικιστική λύση. Όλα αυτά θεωρούνται προφανώς αστικές φενάκες. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Διακήρυξη μάλιστα παρουσιάζεται ρητά ως απλή εξαπάτηση:
«Η κοινοβουλευτική  δημοκρατία σε χώρες της Ευρώπης  τείνει να μετατραπεί σε επίφαση, με υποβαθμισμένα κοινοβούλια, με πρωθυπουργούς που υπηρετούν αγόγγυστα τις οικονομικά κυρίαρχες δυνάμεις, με συρίκνωση (sic) των δημοκρατικών θεσμών σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά, με όξυνση της καταστολής» (σ. 3).
Σε μια άλλη παράγραφο  η διακήρυξη δικαιολογεί την  καταπάτηση της ελευθερίας από τις  εκάστοτε πλειοψηφίες ως φιλοσοφική επιλογή του νέου κόμματος:
«Ο σοσιαλισμός  είναι άρρηκτα δεμένος με την  δημοκρατία. Δημοκρατία τυπική αλλά κυρίως ουσιαστική, δημοκρατία έμμεση, μέσω αντιπροσώπευσης, αλλά και δημοκρατία άμεση, με την  ενεργό συμμετοχή όλων. Η δημοκρατία συνιστά παραγωγική δύναμη, όπου η  συλλογικότητα αναδεικνύει έμπρακτα την υπεροχή της έναντι της  ατομικότητας και η αλληλεγγύη τη δύναμή της έναντι του ανταγωνισμού» (σ. 7).
Αν νομίζατε ότι η ατομικότητα  ήταν αναγκαία ηθική αξία μιας ανοικτής και ελεύθερης κοινωνίας προφανώς κάνετε λάθος. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η ατομικότητα έιναι απειλή, η οποία αντιμετωπίζεται με αλληλεγγύη και «ενεργό συμμετοχή όλων».
Γι αυτό ίσως η Διακήρυξη είναι περήφανη που ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει «... δυνάμεις και ρεύματα της κομμουνιστικής, ριζοσπαστικής, ανανεωτικής, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς όλων των αποχρώσεων, αριστερούς σοσιαλιστές, δημοκράτες, δυνάμεις του αριστερού φεμινισμού και της ριζοσπαστικής οικολογίας» (σ. 23). Με τον ντροπαλό αυτό τρόπο το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ υποδέχεται την κομμουνιστική αριστερά ως στοιχείο της ταυτότητάς του. Η Διακήρυξη θα μπορούσε να είναι πιο γενναιόδωρη με την αλήθεια.  Η Διακήρυξη είναι πλήρης κομμουνιστικού συμβολισμού. Υπόβαθρό της είναι η ίδια ακριβώς παρωχημένη κομμουνιστική ιδεολογία που χωρίζει τα πάντα σε εχθρούς (το «κεφάλαιο») και φίλους (ο «λαός»), ορκίζεται να καταστρέψει τον εχθρό με κάθε μέσο (ως «ταξική πάλη»), απορρίπτει την κάθε πολιτική διαφωνία και η οποία όπου εφαρμόστηκε οδήγησε σε βάρβαρη δικτατορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει τόσο στην πράξη, με τους κουκολοφόρους του, όσο και στην θεωρία, με την Διακήρυξή του, τον κοινοβουλευτισμό, τα ατομικά δικαιώματα και την ευρωπαϊκή κοινωνική αγορά. Η Διακήρυξη δεν έχει ίχνος σεβασμού προς τους πολιτικούς του αντιπάλους ή προς τις συναινετικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. ΄Οσοι διαφωνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται ώς πληρωμένοι προδότες, εντολοδόχοι ίσως του «νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού».
Ο Σύριζα δεν  είναι φιλο-ευρωπαϊκό κόμμα. Δεν νοεί την έξοδο από την κρίση  ως επιστροφή στην ομαλότητα της  Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής κοινωνικής αγοράς. Η επίσημη ιδεολογία του, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην Διακήρυξη του Δεκεμβρίου, είναι ένας μεσσιανικός φανατισμός που στηρίζεται στο μίσος και την αμάθεια και για τον οποίο για όλα φταίει το «κεφάλαιο», δηλαδή ένας σκοτεινός ξενόφερτος εχθρός. Η επίσημη ιδεολογική πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ δυσπιστεί προς τον κοινοβουλευτισμό, απορρίπτει την ατομικότητα, εχθρεύεται την ιδιωτική πρωτοβουλία, καταδικάζει το κέρδος και την αγορά, και δεν πιστεύει στο δημοκρατικό κοινωνικό κράτος της Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Δανίας, Σουηδίας και των άλλων εταίρων μας στην ΕΕ.  Όλες αυτές οι χώρες είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ πιόνια του «κεφαλαίου» και γι αυτό ίσως η Διακήρυξη καταλήγει να ζητά έξοδο από το ΝΑΤΟ (σ. 22), κάτι που θα άξιζε από μόνο του σχολιασμό εάν δεν ήταν πταίσμα μπροστά στο φιλοτυρρανικό παραλήρημα του κειμένου στο σύνολό του.
Η Διακήρυξη είναι ύμνος προς τον ολοκληρωτισμό. Η υιοθέτησή του πριν λίγες μέρες είναι μαύρη σελίδα στην πολιτική μας ιστορία. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν περιθωριακό κόμμα, όλα αυτά ήταν γραφικά, δείγματα ίσως της ζωηρής φαντασίας κάποιων φιλόδοξων τσαρλατάνων. Σήμερα, που τα πρόσωπα που έγραψαν και ψήφισαν τις θέσεις αυτές, είναι στα πρόθυρα της εξουσίας, ο φανατισμός τους και η εχθρότητά τους προς τους θεσμούς της ελευθερίας είναι πραγματικά επικίνδυνος.
Ο μανιχαϊσμός της άκρας αριστεράς (όπως ακριβώς και ο μανιχαϊσμός της Χρυσής Αυγής) βλέπει παντού εξωτερικούς εχθρούς και κατηγορεί για όλα τους ξένους και το «μνημόνιο», σκόπιμα και δημαγωγικά οξύνει τα πολιτικά πάθη, διδάσκει το μίσος για τον πολιτικό αντίπαλο και αποκρύπτει την πραγματική φύση της ελληνικής κρίσης. Εν τέλει μας οδηγεί όχι μόνο σε έξοδο από το Ευρώ (με την μονομερή αποχώρηση από τις δανειακές συμβάσεις που επιδιώκει) αλλά και σε ευρύτερη αποξένωση από τις συγγενείς μας χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν γνωρίζουμε φυσικά τί θα πράξουν οι ηγέτες του κόμματος, αν βρεθούν ποτέ σε κυβερνητικές θέσεις. Ούτε και γνωρίζουμε αν τα μέλη της Συνδιάσκεψης διάβασαν την Διακήρυξη πριν την ψηφίσουν ή αν συμφωνούν μαζί της. Αυτό που πάντως ξεκάθαρα υπόσχεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Διακήρυξή του είναι αυταρχισμός, καταπίεση και βία.
* Ο κ. Παύλος Ελευθεριάδης διδάσκει Φιλοσοφία του Δικαίου και Ευρωπαϊκό Δίκαιο στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Για μια ανανεωμένη και σύγχρονη Κεντροδεξιά

Μπροστά μας προβάλλει ένας νέος Ιστορικός Κύκλος, ένας νέος αιώνας, μία νέα εποχή. Ο κόσμος αλλάζει, η Ενωμένη Ευρώπη αλλάζει, η Ελλάδα αλλάζει, η Κοινωνία μας αλλάζει. Για τον λόγο αυτόν οφείλουμε να δούμε τη διαδρομή της ΝΔ, της Μεγάλης Κεντροδεξιάς Παράταξης με μοναδικό κριτήριο την κατάσταση της πατρίδος μας τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον. Όπως πάντα έτσι και στην εποχή μας, ένας πολιτικός σχηματισμός της Δημοκρατικής και Πατριωτικής Δεξιάς, μια σύγχρονη αφυπνισμένη και πλουραλιστική  Κεντρο-Δεξιά, πάντα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να χάνει την ψυχή, τη φυσιογνωμία, την ταυτότητά της, τις αρχές και τις αξίες της ακόμα και όταν κυβερνά. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η ανανέωση, η αναγέννηση και η επανίδρυση της ΝΔ σε συνδυασμό με την ιστορική διαχρονική πορεία μιας μεγάλης Πατριωτικής  Παράταξης, μιας πλειοψηφικής σύγχρονης Κεντρο-Δεξιάς  κρίνονται πλέον αναγκαία ώστε να μπορέσει να διαμορφωθεί ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς με πρωτοβουλίες, δράσεις και αγώνες για μια ευρύτατη και δυναμική Κεντρο-Δεξιά.
Η κεντροδεξιά δεν μπορεί και δεν πρέπει να μοιάζει με κόμμα αξιωματούχων, γιατί δεν γεννήθηκε να ζει με τον εαυτό της και για να υπηρετεί τον εαυτό της. Αντίθετα η κεντροδεξιά έχει γεννηθεί, υπάρχει και ζει για να υπηρετεί με τα οράματα και τις ιδέες της, με το δημιουργικό έργο και τις προτάσεις της, με τα προγράμματα και τις δεσμεύσεις της, την Ελλάδα, το Λαό, τον Πολίτη και τον Άνθρωπο. Γι’ αυτό οι δυνατότητες της, όπως πάντα έτσι και τώρα, δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν στα όρια των «μικρόκοσμων» και των «τελετουργιών» κάποιων Ομάδων και κάποιων Στελεχών.
Η ΝΔ ως το κύριο και μοναδικό κεντροδεξιό κόμμα στην χώρα μας, οφείλει να διαμορφώσει ιδεολογικά, αξιακά και προγραμματικά το ζωτικό κοινωνικό και πολιτικό χώρο της, να αποκρυσταλλώσει την ιδεολογία της κεντροδεξιάς. Φυσικά, αυτό απαιτεί θετικές υπερβάσεις και ριζικές αλλαγές, που έχουν σχέση με την ταυτότητα, με τη φυσιογνωμία, με τη στρατηγική, με το εναλλακτικό σχέδιο, με τα προστάγματά του, με τη δομή, τη διάταξη, τη λειτουργία του κόμματος. Η ΝΔ οφείλει, λοιπόν, να εδραιώσει την πρωτοβουλία κινήσεων και να θεμελιώσει με σύγχρονους όρους και κοινωνικά προτάγματα την ιδεολογική ηγεμονία και την προγραμματική δεσπόζουσα θέση του Κινήματός τόσο στο κέντρο του πολιτικού, κοινωνικού και αξιακού φάσματος όσο και στους προσανατολισμούς της  κεντροδεξιάς. Οι προσανατολισμοί αυτοί πρέπει να βασίζονται: σε όρους ιδεών, θέσεων, προτάσεων και προγραμματικών δεσμεύσεων, που εμπνέουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της παραγωγής, της Επιστήμης, του μόχθου και της Δημιουργίας και εκφράζουν τις αγωνίες των Νέων Γενιών, σε όρους που απαιτούν μια Δυνατή Ελλάδα με Βιώσιμη και Ισόρροπη Ανάπτυξη παντού και για όλους, σε όρους Κοινωνίας των Πολιτών.
Η ΝΔ και κατ’ επέκταση η Κεντροδεξιά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απορροφηθεί και να ισοπεδωθεί από τις ομοιότητές  με το ΠΑΣΟΚ και την Παράταξη της Αριστεράς. Με  ολοκληρωμένη στρατηγική και ιεραρχημένο Πολιτικό Σχεδιασμό θα οριοθετηθεί και θα αναδείξει τα οράματα, τις ιδέες, τις προτεραιότητες, τις προτάσεις και το δημιουργικό έργο μίας Σύγχρονης, Προοδευτικής, Δημοκρατικής Παράταξης και μιας υπαρκτής κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Έτσι μόνο θα μπορέσει να αποκρυσταλλωθεί και να αποσαφηνιστεί η Ιδεολογία της Κεντροδεξιάς.
Χρήστος Χολέβας

antinews

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Aποδομηστε τους αποδομητές 8 December 2012 Ελληνική πολιτική,

Κωνσταντίνος Χολέβας

 Μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, περισσότερο δε κατά την τελευταία δεκαετία έχει εμφανισθεί μία πολύχρωμη και θορυβώδης ομάδα ιστορικών αποδομητών. Προσπαθούν να αλλάξουν ό,τι γνωρίζαμε μέχρι τώρα για τον Ελληνισμό, να αλλοιώσουν την εθνική μας ταυτότητα, να γκρεμίσουν ήρωες και μάρτυρες, να αθωώσουν τις ξένες κατακτήσεις και τους εθνικισμούς των γειτόνων. Άλλοι δίνουν έμφαση στην προπαγάνδα κατά του εθνικού και εκπαιδευτικού ρόλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κάποιοι άλλοι επιχειρούν να αμφισβητήσουν τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Και μία άλλη ομάδα άρχισε μετά το 2000 να υλοποιεί τη συμφωνία Γ. Παπανδρέου-Ισμαήλ Τζεμ. Θέλει να εξωραΐσει την οθωμανική καταπίεση και να γράψει σχολικά βιβλία αρεστά στους Τούρκους. Ευτυχώς η δράση προκαλεί αντίδραση. Το κίνημα της αμφισβητήσεως των αποδομητών είναι πλέον ορατό και ισχυροποιείται καθημερινά. Με σοβαρή μελέτη των πηγών, με προβολή νέων ή παλαιών στοιχείων που δεν είναι τόσο γνωστά , με τεκμηρίωση και με εμπιστοσύνη στο παρόν και στο μέλλον του Έθνους μας διάφορες φωνές ακούγονται και αποδεικνύουν τα ψεύδη των αποδομητών. Το βιβλίο του «συνωστισμού» έφερε την απάντηση του Κώστα Ζουράρι με το έργο του «Βέβηλα, Κϊβδηλα, Σκύβαλα» (Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ), το οποίο καταρρίπτει με ντοκουμέντα πολλές απόψεις της κ. Ρεπούση. Η σειρά οκτώ ντοκυμανταίρ του ΣΚΑΪ για το 1821 και η προσπάθεια αγιοποιήσεως της Τουρκοκρατίας οδήγησε στην παρουσίαση τεσσάρων βίντεο από το ηλεκτρονικό περιοδικό ΑΝΤΙΒΑΡΟ ( www. antibaro.gr), με τα οποία αποδεικνύονται ως ανακριβή τα περισσότερα επιχειρήματα των δημιουργών της σειράς. Η Εκκλησία της Ελλάδος σε μία νηφάλια προσπάθεια προσεγγίσεως των γεγονότων που οδήγησαν στην Επανάσταση του 1821 άρχισε από τον Οκτώβριο τη διοργάνωση δέκα επιστημονικών συνεδρίων μέχρι και το 2021, οπότε συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Εθνεγερσία. Σημαντικό ρόλο στην αντίκρουση των ανακριβειών διαδραματίζει και η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Οι αποδομητές με φανατισμό αγωνίσθηκαν να αποδείξουν ότι το Κρυφό Σχολειό είναι μύθος. Τώρα έρχεται η αποστομωτική απάντηση. Πρόκειται για το νέο βιβλίο του Γιώργου Κεκαυμένου «Το Κρυφό Σχολειό – το Χρονικό μιας Ιστορίας» (από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις). Περιλαμβάνει έναν εντυπωσιακό πλούτο στοιχείων που αποδεικνύουν περίτρανα την ύπαρξη Κρυφών Σχολειών και την καταπίεση της Πίστης και της Παιδείας μας από τους Τούρκους. Καιρός να αποδομήσουμε τους αποδομητές!

 Ἀντίβαρο

ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑ ΞΕΘΩΡΙΑΣΕΙ

“Επέτειος Γρηγορόπουλου”: Μια αποτυχημένη προσπάθεια αντικατάστασης της φθαρμένης μπογιάς του Πολυτεχνείου

Για τέταρτη συνεχή χρονιά, η μνήμη του θανάτου ενός νεαρού μαθητή γιορτάστηκε με «καλλιστεία για κουκουλοφόρους».

Αρχίζουμε με μια διαπίστωση φαινομενικά αδιάφορη, μεγάλης όμως συμβολικής σημασίας:

Ο φονευθείς μαθητής του Δεκεμβρίου του 2008 ονομαζόταν Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Σύμφωνα με δημοσιευμένες τότε μαρτυρίες γνωστών του, όλοι «Αλέξανδρο» τον αποκαλούσαν. Ο «μικρός Αλέξης» όλης της Ελλάδας μοιάζει να είναι ένα άλλο πρόσωπο, με σχεδόν συμπτωματικές τις ομοιότητες. Όπως ο Αλέξανδρος έγινε «Αλέξης», έτσι ο μαθητής έγινε επαναστάτης, και ο θάνατός του χρησιμοποιήθηκε για να στηθεί ένα αποτρόπαιο πολιτικό οικοδόμημα.

Ο θάνατος, ο φόνος, του νεαρού Αλέξανδρου ήταν τραγικός, ακριβώς επειδή από πλευράς του μικρού μαθητή (και όχι του εγκληματία αστυνομικού) ήταν τυχαίος. Δεν έχασε την ζωή του ούτε «στον αγώνα», ούτε «στην αντίσταση», ούτε κατά την διάρκεια κάποιας ηρωικής πράξης, ούτε «πριν προλάβει να δώσει τις μάχες (σ.σ. ενάντια στο ‘καθεστώς’;) που θα έδινε», όπως άλλοτε εμμέσως κι άλλοτε άμεσα του αποδίδουν, μυθοποιώντας τον, κάνοντάς τον «σύμβολο» (τίνος πράγματος;). Δεν προκάλεσε ο ίδιος τον θάνατό του, κι εκεί –πέραν της ηλικίας του- έγκειται η τραγικότητα του θανάτου. Όμως ερήμην του, νεκρός ων, έγινε πρωταγωνιστής ενός «αγώνα» με τον οποίον ανάθεμα αν είχε καμία σχέση, «σύμβολο» μιας «εξέγερσης» απέναντι στο «κράτος», ο «πρώτος νεκρός» που θα ήταν «οδηγός της ελπίδας» για «της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» ή κάτι παρόμοιο.

Στα μέρη μου αυτό το λέμε βεβήλωση νεκρού. Αλλά δεν ιδρώνουν αφτιά με κάτι τέτοια.

Για κάποιες πολιτικές δυνάμεις ήταν «λαχείο». Στα 15-21 χρόνια σου ψάχνεις αφορμή για να ζυμωθείς πολιτικά ώστε να αντλήσεις ταυτότητα, και μια ολόκληρη φουρνιά νέων ανθρώπων «ζυμώθηκαν» από τον Δεκέμβρη του ’08: ο μήνας του πλιάτσικου εν ονόματι της σύλησης κατέστη σημείο αναφοράς για την πολιτική τους αφύπνιση, ακόμα κι αν αυτή η αφύπνιση ήταν απολύτως ασαφής και συγκροτείτο από έναν θυμό με δυσδιάκριτες στοχεύσεις και μια γενική «οργή απέναντι στο κράτος». Διότι η θεωρία ότι ο πολύ συγκεκριμένος αυτός εγκληματίας αστυνομικός «είναι το κράτος, το πραγματικό πρόσωπο του κράτους» και άρα η ενδεδειγμένη αντίδραση μετά τον φόνο είναι η συλλογική πάλη με το κράτος δεν «πάσχει» απλώς, είναι απολύτως γελοία – κι όμως, σημαντικό μέρος της νεώτερης γενιάς θεώρησε την αναγωγή απολύτως φυσιολογική, αποδεικνύοντας πόσο εύκολη είναι η χειραγώγηση.

Δεν ξέρουμε αν οι τότε αριστεριστές και σήμερα μεγαλοσχήμονες είχαν την οξύνοια να το επιδιώξουν συνειδητά ή απλώς προέκυψε, πάντως ο στόχος τους ήταν η δημιουργία ενός νέου «μύθου» για να αντικαταστήσουν την φθαρμένη μπογιά της εκούσιας παρερμηνείας του Πολυτεχνείου ως «μάχης ενάντια στο (εκάστοτε) κράτος», η οποία δεν λειτουργούσε πλέον επιτυχώς ως κάλεσμα επιστράτευσης των νεωτέρων στις τάξεις τους. Όλα αυτά, τραγικά άσχετα με το παιδί που έχασε την ζωή του. Αυτό το άλλοτε ιδιοτελές και άλλοτε αλλοπρόσαλλο τσίρκο κάθε χρόνο δεν έχει καμία –μα καμία- σχέση με την εφηβική ζωή του που χάθηκε άδικα, ενώ η γενιά μου γιορτάζει την δική της λειψή και κωμική «οκτωβριανή επανάσταση» αποδεικνύοντας ότι δεν έχει την παραμικρή ιδέα πού θέλει να πάει, και αν θέλει να πάει κάπου.

Η πολιτική παράταξη που επαίρεται πως καταδικάζει κατ’ εξοχήν τον ρατσισμό, δηλαδή τις επικίνδυνες γενικεύσεις, αποφάσισε εν μιά νυκτί ότι ο φονεύσας αστυνομικός τεκμαίρει πως όλοι οι αστυνομικοί είναι «δολοφόνοι» και «γουρούνια». Οι δάσκαλοι πήραν τους μαθητές τους σε νερατζοπολέμους εναντίον αστυνομικών τμημάτων, ώστε το κράτος να διδάξει στα βλαστάρια του διαμέσου της δημόσιας εκπαίδευσης πώς αυτοακυρώνεται. «Τα παιδιά» «τα έσπαγαν». Και η δεξιά, συντηρητική κυβέρνηση επιδόθηκε στον υπερβατικό διαλογισμό, μην και την κακοχαρακτηρίσουν.

Οι νεκροί δεν τιμώνται με την προσβολή τους

Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πραγματικά κάθε δικαίωμα να αποβάλει ή να ξορκίζει την αριστερίστική του φύση, τώρα που κατέλαβε την αξιωματική αντιπολίτευση, και να καθίσταται ολοένα και πιο κεντρώος – για την ακρίβεια, αυτό είναι το ενδεδειγμένο. Μην παίζει όμως με την νοημοσύνη και την μνήμη μας: η στήριξή του στην ίδια την βία των δρόμων τότε και η θεοποίηση του πλιάτσικου σε «Εξέγερση» δεν αποτυπώθηκε μόνο στην στάση και τον δημόσιο λόγο του κόμματος και των στελεχών του, αλλά και στο περίφημο «ημερολόγιο της Αυγής» με τους «μπάτσους να καίγονται στα κλαδιά» και την άγρια χαρά με το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο, διότι «έχουμε εξέγερση»: αν σήμερα τους φταίει ο γάϊδαρος, κακώς χτυπάνε το σαμάρι. Μην αναμένουν όμως από τους πολίτες να ξεχάσουν τόσο εύκολα και τόσο ανώδυνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε σαφέστατα και με κάθε τρόπο να οικειωθεί όλην την ασχήμια εκείνων των ημερών, να την «καπελώσει» για πολιτικό όφελος. Οι σημερινές φωνασκίες περί του αντιθέτου απλώς εκθέτουν, γελοιοποιούν.

Βέβαια, οι τέσσερις νεκροί της Marfin, αλλά και άλλοι που έχασαν την ζωή τους, δεν χρήζουν παρόμοιου μνημοσύνου από την Αριστερά: βλέπεις, αυτοί δεν είχαν την «τύχη» να τους φονεύσει «μπάτσος» – η οποία είναι η μακράν λιγότερο σκοτεινή από τις ερμηνείες αυτής της σιωπής.

Η κατ’ έτος προσβολή του νεκρού και οι προεκτάσεις που δίνονται στην «6^η Δεκεμβρίου» από την γενιά «της» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνεχίστηκε και φέτος, με διάφορα επικολυρικά κείμενα και τσιτάτα, αποδεικνύοντας ότι η κρίση δεν επέφερε, τουλάχιστον, μία κάθαρση στα κριτήριά μας. Η συλλογική μας σύγχυση συνεχίζεται – μέχρι νεωτέρας, ακάθεκτη.

Αιωνία η μνήμη του νεαρού μαθητή Αλέξανδρου, που υπήρξε όντως και φονεύθηκε άνανδρα και άδικα, ώστε να βεβηλωθεί κατόπιν επανειλημμένως. Όχι του επαναστάτη Αλέξη που δεν υπήρξε ποτέ, του συμβόλου μιας μάχης εναντίον του κράτους, του πλαστουργήματος μιας πολιτικής παράταξης. Όσοι διατηρούν σεβασμό, διασώζουν την διαφορά.

Σωτήρης Μητραλέξης

Antinews