Η ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η παρακμιακή Αριστερά του Α. Τσίπρα


21/09/2012



του Γιάννη Αναστασάκου 




Αφού η κοινωνία είναι άδικη γιατί να μην είμαι κι εγώ παράνομος; Αυτό ήταν το επιχείρημα καθαγιασμού της φοροδιαφυγής που προέβαλλε στην Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πριν λίγες μέρες στη Βουλή είχε ευχηθεί να γίνουμε Αργεντινή. Είναι απλά ατοπήματα; Είναι λεκτικές υπερβολές; Όχι καθόλου.
Εκφράζουν με συνέπεια την προοδευτική μετάλλαξη της αριστεράς, τέκνου του διαφωτισμού, δύναμης προόδου, στην αντιδραστική μετά-μοντέρνα της εκδοχή. Αν παρακολουθήσει κανείς το Die Linke στη Γερμανία και το κόμμα της Αριστεράς του Μελανσόν στην Γαλλία θα καταλάβει καλύτερα το απροσμέτρητο βάθος των σκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η βία, ο κοινωνικός συμψηφισμός, η αποδόμηση ως αναγκαία νοητική διαδικασία και η καταστροφή ως αναπόφευκτη συνέπεια της αλλαγής του συστήματος – βλέπε Δεκέμβριος 2008 στην Αθήνα – είναι ιδέες και πρακτικές που γεννήθηκαν το 80 στο Παρίσι στο ρεύμα των “νέων φιλοσόφων”, εφαρμόσθηκαν στις αποβάθρες της Γένοβας στις συμπλοκές της αντί-παγκοσμιοποίησης, εμπεδώθηκαν στις αντί-σοσιαλιστικές πορείες του Βερολίνου στη δεκαετία ενοποίησης των Γερμανιών.
Η αντίστοιχη ελληνική πορεία έχει μέσα της τις μαθητικές καταλήψεις και την πλήρη υιοθέτηση των ανομιών της μετά-πολιτευτικής περιόδου. Καταλήψεις χωρίς απουσίες, απεργίες με πληρωμένους μισθούς, εκπαίδευση χωρίς αξιολόγηση, εξετάσεις χωρίς αποτυχόντες, βανδαλισμοί χωρίς καταδίκες. Απέναντι ένα μετά-κράτος ένοχο, σάπιο, που φυσικά δεν βάζει όρια, δεν έχει κουράγιο να βάλει τάξη.
Ο ορθός λόγος, το εργαλείο του διαφωτισμού για να απαλλαγεί από την δυναστική σκέψη της μεταφυσικής, το κράτος δικαίου της γαλλικής επανάστασης για να επικρατήσει η κοινωνία των ελευθεριών της κοινής ευθύνης, αμφισβητούνται έντονα και έμπρακτα καταλύονται. Εκπροσωπούν το σύστημα και θέλουν μπουρλότο.
Το κενό καλύπτεται από τον μετέωρο λόγο που καταδικάζει έκτροπα αλλά όχι εκτρεπόμενους όπως στην Κερατέα, θανάτους αλλά όχι δολοφόνους όπως στη Μαρφίν. Τη φοροδιαφυγή αλλά όχι τους φοροδιαφεύγοντες όπως στη Θεσσαλονίκη.
Τα παραπάνω, η μετάθεση από την πράξη στην κοινωνική ανάλυση και την ερμηνεία κινήτρων, είναι μετά-αριστερά. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφοσυλλεκτικά αιωρείται από την 3η του Σεπτέμβρη “κριτικά αξιοποιήσιμο και επίκαιρο προγραμματικό κείμενοι αναφοράς” έως τη ΡΟΖΑ και την ΚΟΕ, τους κοσμοκαλόγερους που εξασφαλίζουν το άβατο και ιερουργούν στο Άγιον Όρος των Εξαρχείων.
Όμως ο ιδεολογικός του λόγος είναι αποσυνδεδεμένος από τις θετικές και επώδυνα κατακτημένες παραδόσεις της αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Την αδιάρρηκτη σχέση της δημοκρατίας με την κοινωνική αλλαγή, την δίψα για έρευνα και γνώση που προϋποθέτει αδογμάτιστη σκέψη και συνεπάγεται αλλεργία σε βεβαιότητες , την πίστη στο κριτικό λόγο και τη λογική, την προσπάθεια το ανθρώπινο και το κοινό να συνυπάρξουν. Στη συγκυρία της κρίσης, όπου το “αντί” γίνεται αφετηρία αλλαγής, ο ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά εξέφρασε και εκλογικά φούσκωσε.
Όμως είναι ανατριχιαστικά όμοιος στις πανεπιστημιακές και άλλες ..διεκδικητικές του μεθόδους με τους φαιούς Χρυσαυγίτες του Μεσολογγιού και της Κορίνθου. Είναι ξεκάθαρα ρηχός στη σκέψη της καταστροφής που καθημερινά προβλέπει ή ελπίζει αργεντίνικα και στην στείρα παραγωγή μίσους που καλλιεργεί με ένα μόνιμο “αντί” Είναι ξεπερασμένος στην μνημονιακή του διάλεκτο γιατί η ζωή προχώρησε
Η Ελλάδα δεν πτώχευσε και επώδυνα, κουτσά στραβά θα προχωρήσει. Τις εικόνες απελπισίας στις λαϊκές της Αθήνας, τη φτώχεια και την ένδεια όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως δεν θα τις θεραπεύσει κανείς που να υπόσχεται πως θα “καταργήσει αναδρομικά το μνημόνιο”, τάζοντας παρελθόντα παράδεισο στη μέλλουσα ζωή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ιδεολογικά ασυντόνιστος γιατί δεν έχει την αξιακή συγκρότηση και την ηθική συνέπεια της αριστεράς που επικαλείται. Γίνεται πολιτικά αναξιόπιστος όσο δεν επιδιώκει να είναι θετικά επίκαιρος.
Σε μια τέτοια πορεία θα ξεφουσκώσει όπως φούσκωσε. Απότομα. Δυστυχώς μαζί του θα δυσφημισθεί περαιτέρω και ότι απέμεινε από τα ιδανικά μια αριστεράς που στήριξε για πολλά μεταπολεμικά χρόνια την κοινωνική πρόοδο και την παραγωγική σκέψη στην Ελλάδα.
Εκτός εάν αυτές οι ιδέες μπορέσουν να εξελιχθούν και να ανανεωθούν στην Ευρωπαϊκή σκέψη μιας λιγότερο βολεμένης σοσιαλδημοκρατίας, που θα αναγνωρίσει στο φούσκωμα του κάθε ΣΥΡΙΖΑ το μέτρο των δικών της ελλειμμάτων.
Γιατί όλοι ψάχνουν μια Αριστερά του 21ου αιώνα των δικτύων και των ψηφιακών ανακαλύψεων. Όμως με τι υλικά θα την κάνουμε ; Με την παρακμή της κρίσης ή με την αυθεντική ορμή που κληροδότησε ο μεγάλος 18ος αιώνας στην ανθρωπότητα;