Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012
ΕΠΙΣΚΥΡΟΣ - Το Αρχαίο Ελληνικό Ποδόσφαιρο |
ΕΠΙΣΚΥΡΟΣ - Το Αρχαίο Ελληνικό Ποδόσφαιρο | Ελληνικό Αρχείο
Καλά λέμε εμείς οι Παναθηναϊκοί ότι η ιδρυτική διακύριξη του Παναθηναϊκού έγινε στα Παναθηναια
Καλά λέμε εμείς οι Παναθηναϊκοί ότι η ιδρυτική διακύριξη του Παναθηναϊκού έγινε στα Παναθηναια
Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012
ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΣ-ΚΑΦΕ
Θέλετε ΟΛΗ την αλήθεια για το φραπέ; Διαβάστε προσεκτικά... Τα καφεόδεντρα βγάζουν τον καρπό τους έτοιμο προς κατεργασία. Οι εταιρείες μεταφέρουν τους καρπούς στα εργοστάσια, καθαρίζουν τα χρήσιμα μέρη και τα συνθλίβουν.Αυτός είναι ο γνήσιος καφές.
Από κει και πέρα παίρνει η κάθε εταιρεία αρώματα και προσθέτει στο πρώτο μείγμα έτσι ώστε τα χαρμάνια να έχουν το δικό τους ξεχωριστό άρωμα ανά εταιρεία (Λουμίδης - Μπράβο κλπ).
Αυτά για τον γνωστό ελληνικό καφέ.Καθώς καθαρίζονται οι καρποί και τα χρήσιμα μέρη πάνε για άλεση, τα άχρηστα δεν πετιούνται αλλά ψήνονται!
Οι γνώστες του αντικειμένου, τα αποκαλούν κατακάθια του καφεόδεντρου και παλαιότερα τα πετούσαν. Αργότερα άρχισαν να τα διοχετεύουν ως ρόφημα καφέ σε τριτοκοσμικές χώρες και έπειτα ο μεγαλύτερος αγροτικός συνεταιρισμός που εδρεύει στην Ολλανδία και ονομάζεται Νestle προσέθεσε το χημικό που αποδίδει αφρό.
Έτσι η Ελλάδα σήμερα είναι πρώτη σε κατανάλωση των "σκουπιδιών" του καφεόδεντρου με την προσθήκη του χημικού για τον αφρό!
Έχοντας αφήσει κατά πολύ πίσω τις τριτοκοσμικές χώρες σε κατανάλωση φραπέ!
Το δε τμήμα της Αφρικής αλλά και της Βραζιλίας που παράγουν τον καφέ δεν καταναλώνουν καθόλου φραπέ! Αυτά τα ολίγα πληροφοριακά μετά από 17 χρόνια δουλειάςστην παραγωγή καφέ. Τα προϊόντα της Ολλανδικής Nestle ΚΟΜΜΕΝΑ! Από 'δω και πέρα όπου γράφει NESTLE εγώ το αποφεύγω!!!
NES CAFE (με δομή απορρυπαντικού - σαπουνιού)
SMARTIES (πολύχρωμα κουφετάκια, ή αλλιώς πολύχρωμες χάντρες)
KIT KAT (Σοκολατο - γκοφρέτες)
MAGGI (συμπληρώματα γεύσης)
HAAGEN DANZ (Παγωτά)
PURINA - FRISKIES (σκυλοτροφές και γατοτροφές καταστρέφουν την υγεία του κατοικιδίου σας)
Παγωτά Nestle (Aloma-Boss-Magnum-Nirvana-Pirulo-Crunch κ.ά.)
Δημητριακά πρωινού (Fitness-Clusters-Cheerios-Cookie Crisp)
Νερό (Κορπή- Perrier)
==============================================================
Αποφεύγω το Ολλανδικά προϊόντα και για πολλούς ακόμη λόγους, .....αλλά και γιατί έχουν μισέλληνα υπουργό οικονομικών και όχι μόνο γι αυτό αλλά, γιατί οι Ολλανδοί έχουν προβάλλει veto στην ΕΟΚ, ώστε κανείς να μην κάνει ελέγχο στις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούν για την παρασκευή των τροφίμων, όπως επίσης και με τι τρέφονται τα ζώα των οποίων εμπορεύονται το κρέας.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012
Η ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η παρακμιακή Αριστερά του Α. Τσίπρα
21/09/2012
του Γιάννη Αναστασάκου
Αφού η κοινωνία είναι άδικη γιατί να μην είμαι κι εγώ παράνομος; Αυτό ήταν το επιχείρημα καθαγιασμού της φοροδιαφυγής που προέβαλλε στην Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πριν λίγες μέρες στη Βουλή είχε ευχηθεί να γίνουμε Αργεντινή. Είναι απλά ατοπήματα; Είναι λεκτικές υπερβολές; Όχι καθόλου.
Εκφράζουν με συνέπεια την προοδευτική μετάλλαξη της αριστεράς, τέκνου του διαφωτισμού, δύναμης προόδου, στην αντιδραστική μετά-μοντέρνα της εκδοχή. Αν παρακολουθήσει κανείς το Die Linke στη Γερμανία και το κόμμα της Αριστεράς του Μελανσόν στην Γαλλία θα καταλάβει καλύτερα το απροσμέτρητο βάθος των σκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η βία, ο κοινωνικός συμψηφισμός, η αποδόμηση ως αναγκαία νοητική διαδικασία και η καταστροφή ως αναπόφευκτη συνέπεια της αλλαγής του συστήματος – βλέπε Δεκέμβριος 2008 στην Αθήνα – είναι ιδέες και πρακτικές που γεννήθηκαν το 80 στο Παρίσι στο ρεύμα των “νέων φιλοσόφων”, εφαρμόσθηκαν στις αποβάθρες της Γένοβας στις συμπλοκές της αντί-παγκοσμιοποίησης, εμπεδώθηκαν στις αντί-σοσιαλιστικές πορείες του Βερολίνου στη δεκαετία ενοποίησης των Γερμανιών.
Η αντίστοιχη ελληνική πορεία έχει μέσα της τις μαθητικές καταλήψεις και την πλήρη υιοθέτηση των ανομιών της μετά-πολιτευτικής περιόδου. Καταλήψεις χωρίς απουσίες, απεργίες με πληρωμένους μισθούς, εκπαίδευση χωρίς αξιολόγηση, εξετάσεις χωρίς αποτυχόντες, βανδαλισμοί χωρίς καταδίκες. Απέναντι ένα μετά-κράτος ένοχο, σάπιο, που φυσικά δεν βάζει όρια, δεν έχει κουράγιο να βάλει τάξη.
Ο ορθός λόγος, το εργαλείο του διαφωτισμού για να απαλλαγεί από την δυναστική σκέψη της μεταφυσικής, το κράτος δικαίου της γαλλικής επανάστασης για να επικρατήσει η κοινωνία των ελευθεριών της κοινής ευθύνης, αμφισβητούνται έντονα και έμπρακτα καταλύονται. Εκπροσωπούν το σύστημα και θέλουν μπουρλότο.
Το κενό καλύπτεται από τον μετέωρο λόγο που καταδικάζει έκτροπα αλλά όχι εκτρεπόμενους όπως στην Κερατέα, θανάτους αλλά όχι δολοφόνους όπως στη Μαρφίν. Τη φοροδιαφυγή αλλά όχι τους φοροδιαφεύγοντες όπως στη Θεσσαλονίκη.
Τα παραπάνω, η μετάθεση από την πράξη στην κοινωνική ανάλυση και την ερμηνεία κινήτρων, είναι μετά-αριστερά. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφοσυλλεκτικά αιωρείται από την 3η του Σεπτέμβρη “κριτικά αξιοποιήσιμο και επίκαιρο προγραμματικό κείμενοι αναφοράς” έως τη ΡΟΖΑ και την ΚΟΕ, τους κοσμοκαλόγερους που εξασφαλίζουν το άβατο και ιερουργούν στο Άγιον Όρος των Εξαρχείων.
Όμως ο ιδεολογικός του λόγος είναι αποσυνδεδεμένος από τις θετικές και επώδυνα κατακτημένες παραδόσεις της αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Την αδιάρρηκτη σχέση της δημοκρατίας με την κοινωνική αλλαγή, την δίψα για έρευνα και γνώση που προϋποθέτει αδογμάτιστη σκέψη και συνεπάγεται αλλεργία σε βεβαιότητες , την πίστη στο κριτικό λόγο και τη λογική, την προσπάθεια το ανθρώπινο και το κοινό να συνυπάρξουν. Στη συγκυρία της κρίσης, όπου το “αντί” γίνεται αφετηρία αλλαγής, ο ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά εξέφρασε και εκλογικά φούσκωσε.
Όμως είναι ανατριχιαστικά όμοιος στις πανεπιστημιακές και άλλες ..διεκδικητικές του μεθόδους με τους φαιούς Χρυσαυγίτες του Μεσολογγιού και της Κορίνθου. Είναι ξεκάθαρα ρηχός στη σκέψη της καταστροφής που καθημερινά προβλέπει ή ελπίζει αργεντίνικα και στην στείρα παραγωγή μίσους που καλλιεργεί με ένα μόνιμο “αντί” Είναι ξεπερασμένος στην μνημονιακή του διάλεκτο γιατί η ζωή προχώρησε
Η Ελλάδα δεν πτώχευσε και επώδυνα, κουτσά στραβά θα προχωρήσει. Τις εικόνες απελπισίας στις λαϊκές της Αθήνας, τη φτώχεια και την ένδεια όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως δεν θα τις θεραπεύσει κανείς που να υπόσχεται πως θα “καταργήσει αναδρομικά το μνημόνιο”, τάζοντας παρελθόντα παράδεισο στη μέλλουσα ζωή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ιδεολογικά ασυντόνιστος γιατί δεν έχει την αξιακή συγκρότηση και την ηθική συνέπεια της αριστεράς που επικαλείται. Γίνεται πολιτικά αναξιόπιστος όσο δεν επιδιώκει να είναι θετικά επίκαιρος.
Σε μια τέτοια πορεία θα ξεφουσκώσει όπως φούσκωσε. Απότομα. Δυστυχώς μαζί του θα δυσφημισθεί περαιτέρω και ότι απέμεινε από τα ιδανικά μια αριστεράς που στήριξε για πολλά μεταπολεμικά χρόνια την κοινωνική πρόοδο και την παραγωγική σκέψη στην Ελλάδα.
Εκτός εάν αυτές οι ιδέες μπορέσουν να εξελιχθούν και να ανανεωθούν στην Ευρωπαϊκή σκέψη μιας λιγότερο βολεμένης σοσιαλδημοκρατίας, που θα αναγνωρίσει στο φούσκωμα του κάθε ΣΥΡΙΖΑ το μέτρο των δικών της ελλειμμάτων.
Γιατί όλοι ψάχνουν μια Αριστερά του 21ου αιώνα των δικτύων και των ψηφιακών ανακαλύψεων. Όμως με τι υλικά θα την κάνουμε ; Με την παρακμή της κρίσης ή με την αυθεντική ορμή που κληροδότησε ο μεγάλος 18ος αιώνας στην ανθρωπότητα;
21/09/2012
του Γιάννη Αναστασάκου
Αφού η κοινωνία είναι άδικη γιατί να μην είμαι κι εγώ παράνομος; Αυτό ήταν το επιχείρημα καθαγιασμού της φοροδιαφυγής που προέβαλλε στην Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πριν λίγες μέρες στη Βουλή είχε ευχηθεί να γίνουμε Αργεντινή. Είναι απλά ατοπήματα; Είναι λεκτικές υπερβολές; Όχι καθόλου.
Εκφράζουν με συνέπεια την προοδευτική μετάλλαξη της αριστεράς, τέκνου του διαφωτισμού, δύναμης προόδου, στην αντιδραστική μετά-μοντέρνα της εκδοχή. Αν παρακολουθήσει κανείς το Die Linke στη Γερμανία και το κόμμα της Αριστεράς του Μελανσόν στην Γαλλία θα καταλάβει καλύτερα το απροσμέτρητο βάθος των σκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η βία, ο κοινωνικός συμψηφισμός, η αποδόμηση ως αναγκαία νοητική διαδικασία και η καταστροφή ως αναπόφευκτη συνέπεια της αλλαγής του συστήματος – βλέπε Δεκέμβριος 2008 στην Αθήνα – είναι ιδέες και πρακτικές που γεννήθηκαν το 80 στο Παρίσι στο ρεύμα των “νέων φιλοσόφων”, εφαρμόσθηκαν στις αποβάθρες της Γένοβας στις συμπλοκές της αντί-παγκοσμιοποίησης, εμπεδώθηκαν στις αντί-σοσιαλιστικές πορείες του Βερολίνου στη δεκαετία ενοποίησης των Γερμανιών.
Η αντίστοιχη ελληνική πορεία έχει μέσα της τις μαθητικές καταλήψεις και την πλήρη υιοθέτηση των ανομιών της μετά-πολιτευτικής περιόδου. Καταλήψεις χωρίς απουσίες, απεργίες με πληρωμένους μισθούς, εκπαίδευση χωρίς αξιολόγηση, εξετάσεις χωρίς αποτυχόντες, βανδαλισμοί χωρίς καταδίκες. Απέναντι ένα μετά-κράτος ένοχο, σάπιο, που φυσικά δεν βάζει όρια, δεν έχει κουράγιο να βάλει τάξη.
Ο ορθός λόγος, το εργαλείο του διαφωτισμού για να απαλλαγεί από την δυναστική σκέψη της μεταφυσικής, το κράτος δικαίου της γαλλικής επανάστασης για να επικρατήσει η κοινωνία των ελευθεριών της κοινής ευθύνης, αμφισβητούνται έντονα και έμπρακτα καταλύονται. Εκπροσωπούν το σύστημα και θέλουν μπουρλότο.
Το κενό καλύπτεται από τον μετέωρο λόγο που καταδικάζει έκτροπα αλλά όχι εκτρεπόμενους όπως στην Κερατέα, θανάτους αλλά όχι δολοφόνους όπως στη Μαρφίν. Τη φοροδιαφυγή αλλά όχι τους φοροδιαφεύγοντες όπως στη Θεσσαλονίκη.
Τα παραπάνω, η μετάθεση από την πράξη στην κοινωνική ανάλυση και την ερμηνεία κινήτρων, είναι μετά-αριστερά. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφοσυλλεκτικά αιωρείται από την 3η του Σεπτέμβρη “κριτικά αξιοποιήσιμο και επίκαιρο προγραμματικό κείμενοι αναφοράς” έως τη ΡΟΖΑ και την ΚΟΕ, τους κοσμοκαλόγερους που εξασφαλίζουν το άβατο και ιερουργούν στο Άγιον Όρος των Εξαρχείων.
Όμως ο ιδεολογικός του λόγος είναι αποσυνδεδεμένος από τις θετικές και επώδυνα κατακτημένες παραδόσεις της αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Την αδιάρρηκτη σχέση της δημοκρατίας με την κοινωνική αλλαγή, την δίψα για έρευνα και γνώση που προϋποθέτει αδογμάτιστη σκέψη και συνεπάγεται αλλεργία σε βεβαιότητες , την πίστη στο κριτικό λόγο και τη λογική, την προσπάθεια το ανθρώπινο και το κοινό να συνυπάρξουν. Στη συγκυρία της κρίσης, όπου το “αντί” γίνεται αφετηρία αλλαγής, ο ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά εξέφρασε και εκλογικά φούσκωσε.
Όμως είναι ανατριχιαστικά όμοιος στις πανεπιστημιακές και άλλες ..διεκδικητικές του μεθόδους με τους φαιούς Χρυσαυγίτες του Μεσολογγιού και της Κορίνθου. Είναι ξεκάθαρα ρηχός στη σκέψη της καταστροφής που καθημερινά προβλέπει ή ελπίζει αργεντίνικα και στην στείρα παραγωγή μίσους που καλλιεργεί με ένα μόνιμο “αντί” Είναι ξεπερασμένος στην μνημονιακή του διάλεκτο γιατί η ζωή προχώρησε
Η Ελλάδα δεν πτώχευσε και επώδυνα, κουτσά στραβά θα προχωρήσει. Τις εικόνες απελπισίας στις λαϊκές της Αθήνας, τη φτώχεια και την ένδεια όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως δεν θα τις θεραπεύσει κανείς που να υπόσχεται πως θα “καταργήσει αναδρομικά το μνημόνιο”, τάζοντας παρελθόντα παράδεισο στη μέλλουσα ζωή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ιδεολογικά ασυντόνιστος γιατί δεν έχει την αξιακή συγκρότηση και την ηθική συνέπεια της αριστεράς που επικαλείται. Γίνεται πολιτικά αναξιόπιστος όσο δεν επιδιώκει να είναι θετικά επίκαιρος.
Σε μια τέτοια πορεία θα ξεφουσκώσει όπως φούσκωσε. Απότομα. Δυστυχώς μαζί του θα δυσφημισθεί περαιτέρω και ότι απέμεινε από τα ιδανικά μια αριστεράς που στήριξε για πολλά μεταπολεμικά χρόνια την κοινωνική πρόοδο και την παραγωγική σκέψη στην Ελλάδα.
Εκτός εάν αυτές οι ιδέες μπορέσουν να εξελιχθούν και να ανανεωθούν στην Ευρωπαϊκή σκέψη μιας λιγότερο βολεμένης σοσιαλδημοκρατίας, που θα αναγνωρίσει στο φούσκωμα του κάθε ΣΥΡΙΖΑ το μέτρο των δικών της ελλειμμάτων.
Γιατί όλοι ψάχνουν μια Αριστερά του 21ου αιώνα των δικτύων και των ψηφιακών ανακαλύψεων. Όμως με τι υλικά θα την κάνουμε ; Με την παρακμή της κρίσης ή με την αυθεντική ορμή που κληροδότησε ο μεγάλος 18ος αιώνας στην ανθρωπότητα;
Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη Δημοκρατία
Tου Στεφανου Κασιματη
Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή.
Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η ανοχή της πολιτικής βίας, εφόσον ασκείται στο όνομα των ιδανικών της Αριστεράς από οιονδήποτε αυτόκλητο φορέα τους, είναι πια φαινόμενο τόσο σύνηθες στην κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε σχεδόν δεν το προσέχουμε. Η κατάλυση της έννομης τάξης έχει φθάσει να θεωρείται στοιχείο της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», όπως προτιμούμε να λέμε τη γραφικότητά μας. Σας θυμίζω σχετικώς μόνον μια σκηνή από την ιδιόμορφη αθηναϊκή καθημερινότητα - σκηνή την οποία όλοι έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά μας ξανά και ξανά: την τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων, παρουσία της απαθούς Αστυνομίας, σε κάθε συλλαλητήριο που γίνεται με τη συμμετοχή αναρχικών κουκουλοφόρων.
Με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια, αλλά και χάρη στα αγαθά της παγκοσμιοποίησης, σχεδόν οι πάντες έχουμε πια διαμορφώσει εικόνα της ζωής στις αναπτυγμένες, ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες, με τις οποίες μας κολακεύει τόσο πολύ να συγκρινόμαστε (και, φυσικά, να βρίσκουμε πάντα ότι εμείς υπερτερούμε...) Ας προσπαθήσουμε, παρακαλώ, να μεταθέσουμε στην εικόνα αυτή, που έχουμε αποκτήσει με τα ταξίδια στο εξωτερικό, τη σχεδόν «φυσιολογική» σκηνή της θραύσης των μαρμάρων και τότε θα καταλάβουμε πόσο βαθιά παράλογη είναι όχι τόσο η ασυδοσία των ακραίων εκφάνσεων της Αριστεράς (αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση...), μα προπαντός η ανοχή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στις μορφές της βίας που επιλέγει κάθε φορά.
Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)
Και αν ώς τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη. Το έδειξαν τα γεγονότα στο πανηγύρι του Μεσολογγίου, ώστε να το μπορούν πια να το δουν καθαρά όσοι μέχρι πρότινος αναπαύονταν στις βολικές βεβαιότητες της Μεταπολίτευσης: το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής. (Παρεμπιπτόντως, η φουκαριάρα η Σ. Σακοράφα, που κάθεται συνήθως μπροστά από την κ. Κωνσταντοπούλου στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να έχει πλέον κουφαθεί από τις τσιρίδες της Ερινύας του ΣΥΡΙΖΑ...)
Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου.
Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει, διότι είναι, τρόπον τινά, αναγκαστική. Αν την αφήσει ανεκμετάλλευτη, όχι μόνον θα έχει στερηθεί το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει, αλλά η απραξία θα της επιφέρει ένα σοβαρό κόστος. Αν, δηλαδή, διαχωρίσει την καλή βία της άκρας Αριστεράς από την κακή της άκρας Δεξιάς, ενισχύει την οιονεί νομιμοποίηση της πρώτης και καλλιεργεί το έδαφος για την περαιτέρω εξάπλωση της δεύτερης. Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλο της πολιτικής ευπρέπειας και ας κοιτάξουμε πού έχουμε φθάσει: στις παρέες σας, εκεί όπου μιλάτε ελεύθερα, πόσοι είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν την προεκλογική μπούφλα που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη από τον Ηλ. Κασιδιάρη, αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το πουν παραέξω; Η διαφοροποίηση αριστερής και δεξιάς βίας υπέρ της πρώτης θα τους κάνει να ξεπεράσουν την ντροπή ή τον φόβο που τώρα τους συγκρατεί. Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση αδρανήσει μπροστά στην ευκαιρία που της προσφέρεται τώρα από τη Χρυσή Αυγή, τότε κατρακυλάει στον δρόμο που χάραξε ο Πάκης, τον Δεκέμβριο του 2008. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον χειροκροτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, αλλά φοβάμαι ότι ο ίδιος δεν το αντελήφθη. Εκτός, βέβαια, αν ως Καλαματιανός διανοούμενος που βλέπει βαθιά στο μέλλον (το δικό του μέλλον), προετοιμάζεται για να γίνει κάποτε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, όχι στο κοντινό μέλλον· μιλούμε για μετά από τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ο Μανώλης Γλέζος θα έχει αρχίσει να κουράζεται...
Πηγή άρθρου: kathimerini.gr
Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή.
Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η ανοχή της πολιτικής βίας, εφόσον ασκείται στο όνομα των ιδανικών της Αριστεράς από οιονδήποτε αυτόκλητο φορέα τους, είναι πια φαινόμενο τόσο σύνηθες στην κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε σχεδόν δεν το προσέχουμε. Η κατάλυση της έννομης τάξης έχει φθάσει να θεωρείται στοιχείο της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», όπως προτιμούμε να λέμε τη γραφικότητά μας. Σας θυμίζω σχετικώς μόνον μια σκηνή από την ιδιόμορφη αθηναϊκή καθημερινότητα - σκηνή την οποία όλοι έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά μας ξανά και ξανά: την τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων, παρουσία της απαθούς Αστυνομίας, σε κάθε συλλαλητήριο που γίνεται με τη συμμετοχή αναρχικών κουκουλοφόρων.
Με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια, αλλά και χάρη στα αγαθά της παγκοσμιοποίησης, σχεδόν οι πάντες έχουμε πια διαμορφώσει εικόνα της ζωής στις αναπτυγμένες, ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες, με τις οποίες μας κολακεύει τόσο πολύ να συγκρινόμαστε (και, φυσικά, να βρίσκουμε πάντα ότι εμείς υπερτερούμε...) Ας προσπαθήσουμε, παρακαλώ, να μεταθέσουμε στην εικόνα αυτή, που έχουμε αποκτήσει με τα ταξίδια στο εξωτερικό, τη σχεδόν «φυσιολογική» σκηνή της θραύσης των μαρμάρων και τότε θα καταλάβουμε πόσο βαθιά παράλογη είναι όχι τόσο η ασυδοσία των ακραίων εκφάνσεων της Αριστεράς (αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση...), μα προπαντός η ανοχή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στις μορφές της βίας που επιλέγει κάθε φορά.
Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)
Και αν ώς τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη. Το έδειξαν τα γεγονότα στο πανηγύρι του Μεσολογγίου, ώστε να το μπορούν πια να το δουν καθαρά όσοι μέχρι πρότινος αναπαύονταν στις βολικές βεβαιότητες της Μεταπολίτευσης: το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής. (Παρεμπιπτόντως, η φουκαριάρα η Σ. Σακοράφα, που κάθεται συνήθως μπροστά από την κ. Κωνσταντοπούλου στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να έχει πλέον κουφαθεί από τις τσιρίδες της Ερινύας του ΣΥΡΙΖΑ...)
Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου.
Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει, διότι είναι, τρόπον τινά, αναγκαστική. Αν την αφήσει ανεκμετάλλευτη, όχι μόνον θα έχει στερηθεί το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει, αλλά η απραξία θα της επιφέρει ένα σοβαρό κόστος. Αν, δηλαδή, διαχωρίσει την καλή βία της άκρας Αριστεράς από την κακή της άκρας Δεξιάς, ενισχύει την οιονεί νομιμοποίηση της πρώτης και καλλιεργεί το έδαφος για την περαιτέρω εξάπλωση της δεύτερης. Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλο της πολιτικής ευπρέπειας και ας κοιτάξουμε πού έχουμε φθάσει: στις παρέες σας, εκεί όπου μιλάτε ελεύθερα, πόσοι είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν την προεκλογική μπούφλα που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη από τον Ηλ. Κασιδιάρη, αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το πουν παραέξω; Η διαφοροποίηση αριστερής και δεξιάς βίας υπέρ της πρώτης θα τους κάνει να ξεπεράσουν την ντροπή ή τον φόβο που τώρα τους συγκρατεί. Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση αδρανήσει μπροστά στην ευκαιρία που της προσφέρεται τώρα από τη Χρυσή Αυγή, τότε κατρακυλάει στον δρόμο που χάραξε ο Πάκης, τον Δεκέμβριο του 2008. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον χειροκροτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, αλλά φοβάμαι ότι ο ίδιος δεν το αντελήφθη. Εκτός, βέβαια, αν ως Καλαματιανός διανοούμενος που βλέπει βαθιά στο μέλλον (το δικό του μέλλον), προετοιμάζεται για να γίνει κάποτε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, όχι στο κοντινό μέλλον· μιλούμε για μετά από τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ο Μανώλης Γλέζος θα έχει αρχίσει να κουράζεται...
Πηγή άρθρου: kathimerini.gr
Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012
Δυό μέτρα και δυό σταθμά
Δυό μέτρα και δυό σταθμά
Βαρίδια που τους έχει επιτραπεί δυσανάλογα μεγάλη(ως προς τους ψήφους)επίδραση στην κοινωνία μας.Ολα όμως έχουν ένα τέλος .
Βαρίδια που τους έχει επιτραπεί δυσανάλογα μεγάλη(ως προς τους ψήφους)επίδραση στην κοινωνία μας.Ολα όμως έχουν ένα τέλος .
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
Πάτρα: Παραίτηση - "βόμβα" του Τάκη Γκίκα από το Σκαγιοπούλειο - Καταγγελίες με "ονοματεπώνυμα"
Πάτρα: Παραίτηση - "βόμβα" του Τάκη Γκίκα από το Σκαγιοπούλειο - Καταγγελίες με "ονοματεπώνυμα"
Τώρα που τα λιλιά τελειώσανε το πασοκικό σύστημα που τόσο κακό έκανε στην Πάτρα διαλύεται με πάταγο
Τώρα που τα λιλιά τελειώσανε το πασοκικό σύστημα που τόσο κακό έκανε στην Πάτρα διαλύεται με πάταγο
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)